ΠΕΡΙ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Η Ουκρανία ως γερμανική επαρχία

Στο πλευρό του Χίτλερ ήταν ο Γκαίμπελς, ο Υπουργός Προπαγάνδας, το άτομο που ήταν υπεύθυνο για να εντυπώσει το ναζιστικό όνειρο στους Γερμανούς. Το «όνειρο»αυτο είχε ως εξής : φυλετικά «καθαροί» άνθρωποι ζουν σε μια Μεγάλη Γερμανία, μια χώρα με lebensraum, ένα ευρύ χώρο να ζουν. Ένα μέρος αυτού του lebensraum, μια περιοχή στα ανατολικά της Γερμανίας που ήταν, στην πραγματικότητα, πολύ πιο μεγάλη και από την ίδια τη Γερμανία, έπρεπε να κατακτηθεί και να ενσωματωθεί στο γερμανικό έθνος. Ηδη από το 1925, στον «Αγώνα Του»ο Χίτλερ είχε υποδείξει την Ουκρανία ως αναπόσπαστο μέρος αυτού του γερμανικού «ζωτικού χώρου». Η Ουκρανία και άλλες περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης έπρεπε να ανήκουν στο γερμανικό έθνος έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά τρόπο «κατάλληλο». Σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα, το «ναζιστικό ξίφος» θα «ελευθέρωνε» αυτά τα εδάφη εκ μέρους της γερμανικής φυλής. Με τη γερμανική τεχνολογία και τις γερμανικές επιχειρήσεις, η Ουκρανία θα μετασχηματιζόταν σε μια περιοχή που θα παρήγαγε δημητριακά για τη Γερμανία. Αλλά πρώτα οι Γερμανοί έπρεπε να ελευθερώσουν την Ουκρανία από τα «κατώτερα όντα»που την κατοικούσαν ,τα οποία , σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα, θα τιθονταν ως εργατικό δυναμικό σκλάβων στα γερμανικά σπίτια, εργοστάσια και χωράφια – όπου απαιτούσε η γερμανική οικονομία.
Η κατάκτηση της Ουκρανίας και άλλων περιοχών της Σοβιετικής Ένωσης θα απαιτούσε πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, και αυτός ο πόλεμος έπρεπε να προετοιμαστεί καλά εκ των προτέρων. Για τον σκοπό αυτό, το ναζιστικό Υπουργείο Προπαγάνδας, υπό τον Γκαίμπελς, άρχισε μια εκστρατεία γύρω από μια υποτιθέμενη γενοκτονία που προκλήθηκε από τους Μπολσεβίκους στην Ουκρανία, μια φοβερή περίοδο καταστροφικής πείνας που προκλήθηκε σκόπιμα από το Στάλιν προκειμένου να αναγκαστεί η αγροτιά να δεχτεί τη σοσιαλιστική πολιτική. Ο σκοπός της ναζιστικής εκστρατείας ήταν να προετοιμαστεί η παγκόσμια κοινή γνώμη για την «απελευθέρωση» της Ουκρανίας ,από τα γερμανικά στρατεύματα. Παρά τις τεράστιες προσπάθειες και παρά το γεγονός ότι μερικά από τα γερμανικά κείμενα προπαγάνδας δημοσιεύθηκαν στον αγγλικό Τύπο, η ναζιστική εκστρατεία γύρω από την υποτιθέμενη «γενοκτονία» στην Ουκρανία δεν ήταν πολύ επιτυχής σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήταν σαφές ότι ο Χίτλερ και ο Γκαίμπελς χρειάζονταν βοήθεια στη διάδοση των δυσφημιστικών φημών τους ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Εκείνη τη βοήθεια βρήκαν στις ΗΠΑ…

Γ.Χερστ-ο δυτικός φίλος του Χίτλερ

Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ είναι το όνομα ενός πολυεκατομμυριούχου ο οποίος επιδίωξε να βοηθήσει τους Ναζί στον ψυχολογικό πόλεμό τους ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Ο Hearst ήταν ένας γνωστός ιδιοκτήτης αμερικανικών εφημερίδων ,γνωστός και ως «πατέρας» του αποκαλούμενου «κίτρινου Τύπου».Ο Hearst άρχισε τη σταδιοδρομία του ως συντάκτη εφημερίδων το 1885 όταν τον έβαλε ο πατέρας του, George Hearst, ένας εκατομμυριούχος βιομήχανος μεταλλείας, γερουσιαστής και ιδιοκτήτης εφημερίδων ο ίδιος, υπεύθυνο στην εφημερίδα San Francisco Daily Examiner.

Αυτό ήταν επίσης η έναρξη της αυτοκρατορίας Hearst, μιας αυτοκρατορίας που επηρέασε έντονα τη ζωή και τη σκέψη των αμερικανών. Αφότου πέθανε ο πατέρας του, ο William Hearst πώλησε όλες τις μετοχές βιομηχανίας μεταλλείας που κληρονόμησε και άρχισε να επενδύει το κεφάλαιο που συσσώρευσε, στο χώρο της δημοσιογραφίας. Η πρώτη αγορά του ήταν η New York Morning Journal, μια παραδοσιακή εφημερίδα που ο Hearst μετασχημάτισε εντελώς σε ένα εντυπωσιοθηρικό κουρέλι. Αγόραζε τις ιστορίες του σε οποιαδήποτε τιμή, και όταν δεν υπήρχε καμμία αγριότητα ή έγκλημα στα ρεπορτάζ, επέβαλλε στους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους του «να καλλωπίσουν» τα θέματα. Είναι αυτό που χαρακτηρίζει στην πραγματικότητα τον «κίτρινο Τύπο»: «ανακαλύπτει» αγριότητες και τις παρουσιάζει ως αληθινές.

Αυτά τα ψέματα του Hearst τον έκαναν εκατομμυριούχο και μια πολύ σημαντική προσωπικότητα στον κόσμο των εφημερίδων. Το 1935 ήταν ένα από τα πλουσιότερα άτομα στον κόσμο, με μια περιουσία που υπολογίστηκε σε $200 εκατομμύρια. Μετά από την αγορά της Morning Journal, ο Hearst αγόρασε και δημιούργησε ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες σε όλες τις ΗΠΑ. Στη δεκαετία του ’40, ο William Hearst ήταν κάτοχος 25 ημερησίων εφημερίδων, 24 εβδομαδιαίων εφημερίδων, 12 ραδιοσταθμών, 2 παγκόσμιων πρακτορείων ειδήσεων, μιας επιχείρησης που παρείχε στοιχεία από τις ειδήσεις για να γίνουν ταινίες, της Cosmopolitan film company, και πολλών άλλων. Το 1948 αγόρασε έναν από τους πρώτους τηλεοπτικούς σταθμούς των ΗΠΑ, τον BWAL-TV στη Βαλτιμόρη. Οι εφημερίδες του Hearst πουλώντας 13 εκατομμύρια φύλλα ημερησίως είχαν σχεδόν 40 εκατομμύρια αναγνώστες. Σχεδόν το ένα τρίτο του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ διάβαζε τις εφημερίδες του Hearst κάθε ημέρα. Επιπλέον, πολλά εκατομμύρια ανθρώπων παγκοσμίως ενημερώνονταν από τον Όμιλο Hearst μέσω των πρακτορείων ειδήσεών του, των ταινιών και μιας σειράς άρθρων εφημερίδων που μεταφράζονταν και δημοσιεύονταν σε εφημερίδες σε όλο τον κόσμο.

Οι αριθμοί που αναφέρονται ανωτέρω καταδεικνύουν πώς η αυτοκρατορία Hearst ήταν σε θέση να επηρεάσει την αμερικανική πολιτική, και την παγκόσμια πολιτική, κατά τη διάρκεια πάρα πολλών ετών – σε ζητήματα όπως την αντίθεση στη συμμετοχή των ΗΠΑ στο Β’Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και την υποστήριξη στο αντικομμουνιστικό μακαρθικό κηνύγι μαγισσών τη δεκαετία του ’50.Οι απόψεις του William Hearst ήταν ακραία συντηρητικές, εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές. Oι πολιτικές του προτίμησεις ήταν στο χώρο της ακροδεξιάς.

Το 1934 ταξίδεψε στη Γερμανία, όπου τον υποδέχτηκε ο Χίτλερ ως φίλο και φιλοξενούμενό του .Μετά από αυτό το ταξίδι, οι εφημερίδες του Hearst έγιναν ακόμη περισσότερο αντιδραστικές, έχοντας πάντα άρθρα ενάντια στο σοσιαλισμό, ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και ειδικά ενάντια στο Στάλιν. Ο Hearst προσπάθησε επίσης να χρησιμοποιήσει τις εφημερίδες του για προπαγάνδα υπέρ των Ναζί, δημοσιεύοντας μια σειρά άρθρων του Γκέρινγκ (το δεξί χέρι του Χίτλερ). Οι διαμαρτυρίες πολλών αναγνωστών, εντούτοις, τον ανάγκασαν να σταματήσει τέτοια πράγματα .

Μετά από την επίσκεψή του στο Ηitler, oι εφημερίδες του Hearst γέμισαν με «αποκαλύψεις» για φοβερά και τρομερά που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση – δολοφονίες, γενοκτονίες, σκλαβιά, πολυτέλειες για τους κυβερνήτες και λιμός για τους ανθρώπους. Όλα αυτά ήταν τα πρώτα θέματα σχεδόν κάθε ημέρα. Το υλικό προερχόταν απο τη Gestapo, την πολιτική αστυνομία της ναζιστικής Γερμανίας. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων συχνά εμφανίζονταν καρικατούρες και πλαστές φωτογραφίες από την Σοβιετική Ένωση, με το Στάλιν να απεικονίζεται ως δολοφόνος που κρατά ένα στιλέτο στο χέρι του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα άρθρα διαβάζονταν κάθε ημέρα από 40 εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ και εκατομμύρια άλλους παγκοσμίως!

Ο Μύθος περί λιμού στην Ουκρανία

Μια από τις πρώτες εκστρατείες του Ομίλου Hearst ενάντια στη Σοβιετική Ένωση είχε να κάνει με το θέμα των εκατομμυρίων που υποτίθεται ότι πέθαιναν απο την πείνα στην Ουκρανία. Αυτή η εκστρατεία άρχισε στις 8 Φεβρουαρίου 1935 με ένα πρωτοσέλιδο στην Chicago American » 6 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν της πείνας στη Σοβιετική Ένωση». Χρησιμοποιώντας υλικό που του παρείχε η ναζιστική Γερμανία, ο William Hearst, ο βαρώνος του Τύπου και ο υποστηρικτής των Ναζί , άρχισε να δημοσιεύει κατασκευασμένες ιστορίες για μια γενοκτονία που υποτίθεται ότι έχει διαπραχτεί σκόπιμα από τους Μπολσεβίκους και είχε θανατώσει αρκετά εκατομμύρια στην Ουκρανία. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Αυτό που πραγματοποιήθηκε στη Σοβιετική Ένωση στην αρχή της δεκαετίας του ’30 ήταν μια μεγάλη ταξική σύγκρουση στην οποία οι φτωχοί άκληροι αγρότες εξεγέρθηκαν ενάντια στους πλούσιους γαιοκτήμονες, τους κουλάκους, και είχαν αρχίσει μια προσπάθεια για την κολεκτιβοποίηση, μια προσπάθεια να διαμορφώσουν κολχόζ.

Αυτή η μεγάλη ταξική σύγκρουση, που αφορούσε άμεσα ή έμμεσα περίπου 120 εκατομμύρια αγρότες, προκάλεσε βεβαίως αστάθεια της γεωργικής παραγωγής και ελλείψεις τροφίμων σε μερικές περιοχές. Η έλλειψη τροφίμων αποδυνάμωσε τους ανθρώπους, και οδήγησε σε μια αύξηση στον αριθμό των θυμάτων από επιδημικές ασθένειες. Αυτές οι ασθένειες ήταν εκείνη την περίοδο δυστυχώς κοινές σε όλο τον κόσμο. Μεταξύ 1918 και 1920 μια επιδημία της ισπανικής γρίπης προκάλεσε το θάνατο 20 εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αλλά κανείς δεν κατηγόρησε τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών για δολοφονία των πολιτών τους. Το γεγονός είναι ότι δεν υπήρχε τίποτα που αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει για επιδημίες αυτού του είδους .Μόνο με την ανάπτυξη της πενικιλίνης κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, στάθηκε δυνατό τέτοιες επιδημίες να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά. ‘Ομως, δεν διατέθηκε γενικά μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’40.

Τα άρθρα του Ομίλου Hearst που ισχυρίζονται ότι εκατομμύρια πέθαιναν της πείνας στην Ουκρανία – μια πείνα σκόπιμα προκληθείσα από τους κομμουνιστές – προχωρούσαν σε γραφικές και εντυπωσιοθηρικές λεπτομέρειες. Ο Όμιλος Hearst χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να κάνει τα ψέματά του να φανούν αληθινά, και πέτυχε να μεταστρέψει την κοινή γνώμη στις κεφαλαιοκρατικές χώρες αισθητά ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Αυτή ήταν η προέλευση των πρώτων κατασκευασμένων μύθων. Μπροστά στο κύμα διαμαρτυριών, ενάντια στην δήθεν προκληθείσα από τους κομμουνιστές πείνα, που ο δυτικός Τύπος εξαπέλυσε, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να ακούσει τις διαψεύσεις και την κατάρριψη των μύθων του Ομίλου Hearst από τη Σοβιετική Ένωση.Αυτή η κατάσταση επικράτησε από το 1934 έως το 1987! Για περισσότερο από 50 έτη γενεές και γενεές ανθρώπων παγκοσμίως μεγάλωσαν με αυτές τις διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας για να αποκτήσουν αρνητική άποψη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση.

Η αυτοκρατορία των ΜΜΕ του Hearst το 1998

Ο William Hearst πέθανε το 1951 στο σπίτι του στο Beverly Hills, στην Καλιφόρνια, αφήνοντας μια αυτοκρατορία ΜΜΕ που ως και σήμερα συνεχίζει να διαδίδει τα αντιδραστικά μήνυματά του σε όλο τον κόσμο. Ο Όμιλος Hearst είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο, με περισσότερες από 100 επιχειρήσεις που απασχολούν 15.000 άτομα. Η αυτοκρατορία Hearst περιλαμβάνει σήμερα περιοδικά, εκδοτικούς οίκους, ραδιοσταθμούς, TV σταθμούς, καλωδιακή τηλεόραση, πρακτορεία ειδήσεων και πολυμέσα.

52 έτη προτού να προκύψει η αλήθεια

Η ναζιστική εκστρατεία παραπληροφόρησης για την Ουκρανία δεν σταμάτησε με την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ναζιστικά ψέματα αναλήφθηκαν από την CIA και MI5, και κατείχαν πάντοτε προεξέχουσα θέση στον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Το αντικομμουνιστικό κηνύγι μαγισσών του Μακάρθι μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αναπαρήγαγε τις ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών εξαιτίας του λιμού στην Ουκρανία. Το 1953 ένα βιβλίο σε αυτό το θέμα δημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ. Αυτό το βιβλίο είχε τίτλο ‘Black Deeds of the Kremlin'( «Η Μαύρη Βίβλος του Κρεμλίνου» στα ελληνικά). Η έκδοσή του χρηματοδοτήθηκε από ουκρανούς πρόσφυγες στις ΗΠΑ, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στους οποίους η αμερικανική κυβέρνηση έδωσε πολιτικό άσυλο, παρουσιάζοντας τους στον κόσμο ως «δημοκράτες».

Όταν ο Reagan εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ και άρχισε την αντικομμουνιστική του σταυροφορία τη δεκαετία του ’80, η προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που πέθαναν στην Ουκρανία αναβίωσε. Το 1984 ένας καθηγητής του Χάρβαρντ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο ‘Human Life in Russia’ («Η ζωή στη Ρωσία» ) που επαναλάμβανε όλες τις ψεύτικες πληροφορίες που παρήχθησαν από τον Όμιλο Hearst το 1934. Εκεί, βρίσκαμε τα ναζιστικά ψέματα και τις παραποιήσεις της δεκαετίας του ‘30 αναγεννημένα, αλλά αυτή τη φορά με το κύρος που προσδίδει η υπογραφή ενός αμερικανικού πανεπιστημίου. Αλλά υπήρχε και συνέχεια: Το 1986 ακόμα ένα βιβλίο εμφανίστηκε για το θέμα, με τίτλο ‘Harvest of Sorrow'(«Συγκομιδή Θλίψης»), που γράφτηκε από ένα πρώην μέλος της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας, τον Robert Conquest, τώρα καθηγητή στο πανεπιστήμιο Stamford της Καλιφόρνιας. Για «την εργασία του» για το βιβλίο αυτό, ο Conquest έλαβε $80.000 από την «Εθνική Οργάνωση Ουκρανίας». Αυτή η ίδια οργάνωση πλήρωσε επίσης για μια ταινία που βγήκε το 1986 με τίτλο ‘Harvest of Despair’ («Συγκομιδή Απελπισίας»), στην οποία, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιήθηκε το υλικό από το βιβλίο του Conquest. Στο μεταξύ ο αριθμός των ανθρώπων που υποστηρίχτηκε στις ΗΠΑ ότι είχαν χάσει τις ζωές τους στην Ουκρανία εξατίας του λοιμού είχε αναχθεί σε 15 εκατομμύρια!

Εντούτοις οι «πληροφορίες» αυτές του Ομίλου Hearst, που αναπαράχθηκαν σε βιβλία και ταινίες, ήταν απολύτως ψεύτικες. Ο καναδός δημοσιογράφος, Douglas Tottle, αποκάλυψε λεπτομερώς τις παραποιήσεις στο βιβλίο του ‘Fraud, famine and fascism – the Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard'(«Απάτη, λιμός και φασισμός – ο ουκρανικός μύθος γενοκτονίας από τον Ηitler στο Χάρβαρντ»), που εκδόθηκε στο Τορόντο το 1987. Μεταξύ άλλων, ο Tottle απέδειξε ότι το χρησιμοποιούμενο φωτογραφικό υλικό, οι τρομακτικές φωτογραφίες που έδειχναν λιμοκτονούντα παιδιά, είχαν λήφθεί από δημοσιεύματα του 1922 σε μία εποχή που εκατομμύρια ανθρώπων πέθαιναν από πείνα και τον πόλεμο επειδή οκτώ ξένοι στρατοί είχαν εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου του 1918-1921.

Ο Tottle παρουσιάζει τα γεγονότα σχετικά με την πείνα του 1934 και εκθέτει τα αναμεμειγμένα ψέματα που δημοσιεύονταν στον Όμιλο Hearst. Ένας δημοσιογράφος που είχε στείλει κατά τη διάρκεια μιας μακράς χρονικής περιόδου ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τις περιοχές της υποτιθέμενης πείνας ήταν ο Thomas Walter, ένα άτομο που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία και μόνο στη Μόσχα δεν είχε περάσει παρά πέντε μόλις ημέρες. Αυτό το γεγονός αποκαλύφθηκε από το δημοσιογράφο Louis Fisher, ανταποκριτή της Μόσχας της The Nation, μιας αμερικανικής εφημερίδας. Ο Fisher επίσης αποκάλυψε ότι ο δημοσιογράφος M. Parrott, ο πραγματικός ανταποκριτής του ομίλου Hearst στη Μόσχα, είχε στείλει ρεπορτάζ σχετικά με την άριστη συγκομιδή που επιτεύχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1933 και την πρόοδο της Ουκρανίας που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Ο Tottle αποδεικνύει επίσης ότι ο δημοσιογράφος που έγραψε τις εκθέσεις σχετικά με την υποτιθέμενη ουκρανική πείνα, ο «Thomas Walker», ονομαζόταν στην πραγματικότητα Robert Green ,ένας κατάδικος ο οποιος είχε δραπετεύσει από μια πολιτειακή φυλακή στο Κολοράντο! Αυτός ο Walker, ή Green, συνελήφθη όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ και όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο, παραδέχθηκε ότι δεν ήταν ποτέ στην Ουκρανία. Όλα τα ψέματα όμως σχετικά με τους νεκρούς εκατομμυρίων του λιμού στην Ουκρανία στη δεκαετία του ’30, για μια πείνα που δήθεν προκλήθηκε από το Στάλιν αποκαλύφθηκαν μόλις το 1987! Ο Hearst, οι Ναζί, ο πράκτορας Conquest και άλλοι είχαν «ποτίσει» εκατομμύρια ανθρώπων με τα ψέματα και τα πλαστά ρεπορτάζ τους. Ακόμη και σήμερα οι ιστορίες του ναζιστή Hearst επαναλαμβάνονται ακόμα στα προσφάτως δημοσιευμένα βιβλία που γράφονται επ’ αμοιβή δεξιών συμφερόντων.

Ο Όμιλος Hearst, έχοντας μονοπωλιακή θέση σε πολιτείες των ΗΠΑ, και έχοντας τις πρακτορεία ειδήσεων σε όλο τον κόσμο, ήταν το μεγάλο φερέφωνο της Gestapo. Σε έναν κόσμο υπό την εξουσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ήταν δυνατό για τον Όμιλο Hearst να μετασχηματίσει τα ψέματα της Gestapo σε «αλήθειες» που αναπαράγονται από ντουζίνες εφημερίδων, των ραδιοσταθμών και, αργότερα, των τηλεοπτικών καναλιών, παγκοσμίως. Όταν η Gestapo εξαφανίστηκε, αυτός ο βρώμικος πόλεμος προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό και τη Σοβιετική Ένωση συνεχίζεται, με την CIA ως νέο προστάτη του. Οι αντικομμουνιστικές εκστρατείες του αμερικανικού Τύπου δεν μειώθηκαν στο ελάχιστο. Η επιχείρηση συνεχίστηκε όπως πριν, πρώτα υπό την αιγίδα της Gestapo και έπειτα υπό την αιγίδα της CIA.

=======================================================

πασταρδοπαιδο τα γεροντια τα Γερμανα ηλθαν παλι Κιεβο και αγοραζουν κοριτσακια και αγορακια για 5 €.Εσυ μαθημενος απο τη μαννα σου στη πουτανια (κατα δικη σου δηλωση)δεν σε ενδιαφερει αλλα οι Ελληνες της Νοβορωσιας στα ανατολικα μαζι με τους εθνορωσους εχουν πανω απο ολα μια λεξη που δεν εμαθες ποτε ,δυστυχως γιατι ο Ελληνας πατερα σου σε αφησε νωρις.Την λεξη αξιοπρεπεια.
αυτοι ειναι οι ΕΛΛΗΝΕΣ ψεφτιλα ΧΟΧΟΛ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΡΩΣΟΦΩΝΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΣΙΑΣ
«Έλληνες»: Το ελληνικό τάγμα θανάτου στην Ουκρανία

Ο νυν κυβερνήτης του Ντεμπάλτσεβο είναι Έλληνας (έχει ζήσει στην Ελλάδα) και είναι ο ιδρυτής του τάγματος «Έλληνες» που έχει σαν κορμό του τους Ομογενείς του Ντόνμπας.

Το τάγμα είχε και έχει συμμετοχή σχεδόν σε όλες τις σκληρές μάχες του ουκρανικού εμφυλίου και θεωρείται από τα πιο αξιόμαχα. Ο πληθυσμός τυο Ντόνμπας είναι κατά το 25% ελληνικός και επέλεξε να πολεμήσει στο πλευρό των Ρώσων πνευματικών αδελφών.

Ο Αλεξάντρ Αφέντικοφ (Αφεντικό), από παλιά ποντιακή οικογένεια, είναι 42 ετών. Από πέρυσι πολεμάει και παίρνει ενεργά μέρος στο κίνημα για τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ. Μέχρι τότε ήταν ένας απλός πολίτης που ασχολούνταν με τις οικοδομικές εργασίες, μέσα από τη δική του κατασκευαστική εταιρεία.

Σήμερα, του έχει ανατεθεί η αποστολή να ανοικοδομήσει το Ντεμπάλτσεβο, την πόλη η οποία έχει υποστεί μεγάλη καταστροφή εξαιτίας των μαχών, και να την κάνει να ξαναλειτουργήσει για να επιστρέψουν πίσω οι κάτοικοί της.

Ποιοί και για ποιό λόγο πολεμούν στην Ανατολή Ουκρανία; Η φράση του τα λέει όλα: “Εδώ πολεμάμε δεξιοί, αριστεροί, κομμουνιστές, εθνικιστές, ακροδεξιοί … ό,τι θέλετε θα βρείτε. Τί μας ενώνει; Ότι ζητάμε να ακουστεί η φωνή μας”.

Τα σημαντικότερα σημεία της συζήτησης που είχε μαζί μας είναι τα εξής:

Για την πατρίδα Ελλάδα.

Ήμουν στην Ελλάδα στην αρχή της δεκαετίας του ’90. Αποφάσισα, όμως, να μη μείνω. Εδώ είναι η γη που γεννήθηκα, άρα και η πατρίδα μου. Κρατάμε, όμως, εδώ τις παμπάλαιες παραδόσεις του Ελληνισμού της περιοχής. Στην Ελλάδα, από την άλλη, ποτέ δεν μας δέχτηκαν σαν Έλληνες. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη κατανόησης. Εμείς εδώ, ωστόσο, πονάμε για όσα συμβαίνουν εκεί τώρα με την κρίση και τις πιέσεις των Ευρωπαίων. Πολλές φορές, μάλιστα, στενοχωριέμαι περισσότερο για τα προβλήματα στην Ελλάδα απ’ ότι εδώ.

Για τους λόγους που πολεμάει.

Δεν είμαι κατά της Ουκρανίας, ούτε κατά της γλώσσας τους, ούτε κατά των τραγουδιών τους. Καθένας έχει το δικαίωμα να μιλάει στη γλώσσα του. Είτε ουκρανικά είτε ρωσικά, κ.ο.κ.. Και εγώ ξέρω καλά και μιλάω την ουκρανική. Την έμαθα στο σχολείο. Είμαι και νοιώθω Ελληνας, αλλά μιλάω στα ρωσικά. Ο πατέρας και η μάνα μου είναι Έλληνες. Η γυναίκα μου είναι Ρωσίδα. Το όνομα της οικογένειάς μου, είναι «Αφεντικό» και το έκαναν «Αφέντικοφ». Γενικότερα, είμαι κατά των ρατσιστικών διακρίσεων. Η Ουκρανία ήταν τμήμα της ΕΣΣΔ και όλοι οι λαοί εδώ ζούσαμε ειρηνικά.

Αγωνίζομαι, λοιπόν, για να γίνει αποδεκτή η δημοκρατικά ειρηνικά εκπεφρασμένη άποψη του λαού μας. Ο λαός έχει δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του και αυτή να γίνει σεβαστή. Αντίθετα, το Κίεβο, όχι μόνον την γράφει στα παλιά του τα παπούτσια, αλλά με τη βία επεχείρησε να μάς επιβάλει τους κανόνες του. Όσο θα μας αντιμετωπίζει έτσι και θα επιχειρεί να καταπνίξει την άποψή μας, θα αγωνίζομαι για το δίκιο μας.

Για την απόφαση της ουκρανικής Βουλής ότι στο Ντονμπάς πρέπει να διεξαχθούν εκλογές σύμφωνα με τους νόμους της Ουκρανίας.

Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Αυτοί είναι που δεν θέλησαν να εισακούσουν την άποψή μας. Τώρα, εμείς δεν θέλουμε να ακούσουμε τη δική τους. Ο πόλεμος θα τελειώσει, όταν δώσουν το δικαίωμα στους πολίτες να επιλέξουν απολύτως ελεύθερα πού θέλουν να πάνε. Θέλουν να μείνουν στην Ουκρανία ή όχι; Και να ξέρουν ότι οι άνθρωποι που πήραν τα όπλα εδώ, δεν πρόκειται να τα παραδώσουν εάν δεν εισακουστεί η άποψή τους. Αυτό θα ήταν προδοσία. Όλα δείχνουν ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί.

Για το πώς βρέθηκε στη θέση του Κυβερνήτη του Ντεμπάλτσεβο.

Στο πόστο του Κυβερνήτη του Ντεμπάλτσεβο βρέθηκα εντελώς αναπάντεχα. Εδώ και ένα χρόνο, είχαμε συστήσει στη Μακέεβκα, στην πόλη όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζώ, οργανώσεις και κατόπιν ένοπλες ομάδες. Τη δική μου μονάδα την ονόμασα «Έλληνας». Κι’ αυτό διότι το 30%-40% ήταν Ελληνες της περιοχής. Πήραμε μέρος σε πολλές μάχες (Σαχτιόρσκ, Ντμίτροφκα, κ.λ.π.). Να σημειωθεί πως οι Έλληνες στην περιοχή του Ντονιέτσκ είναι περίπου το 25%. Ένα τέτοιο ποσοστό αποτελούν και στις δυνάμεις της Πολιτοφυλακής.

Μετά από όλα αυτά, λοιπόν, μου πρότειναν τη θέση του Κυβερνήτη στο Ντεμπάλτσεβο. Κάτι που δεν περίμενα. Με φώναξαν στο Ντονιέτσκ και εκεί απλά μου επέδωσαν τα υπογεγραμμένα χαρτιά από την πολιτική-στρατιωτική ηγεσία ότι είμαι επικεφαλής της Τοπικής Διοίκησης στο Ντεμπάλτσεβο. Όχι Δήμαρχος, διότι αυτός εκλέγεται από τους ψηφοφόρους, αλλά τοποθετημένος Κυβερνήτης. Η εντολή ήταν σαφής: Δεν είσαι πια στρατιώτης, αλλά η δουλειά σου είναι η ανοικοδόμηση.

Για την ανθρωπιστική κρίση στο Ντεμπάλτσεβο και την ανάγκη βοήθειας.

Όταν μπήκαμε στην πόλη, υπήρχαν μόλις περί τους 4.500 ανθρώπους. Οι άνθρωποι κρύβονταν στα υπόγεια. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 50 άμαχοι σκοτώθηκαν. Επίσης, το 80% των υποδομών και των σπιτιών είχαν υποστεί σημαντικές ζημιές ή είχαν καταστραφεί. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα κιόλας, καταφέραμε να επιδιορθώσουμε έναν παιδικό σταθμό, προκειμένου να δεχτεί τα εναπομείναντα στην πόλη παιδιά. Το ίδιο και με το νοσοκομείο, ενώ σχεδιάζουμε σύντομα να δουλέψουν και δυο σχολεία. Όλα αυτά στάθηκαν δυνατά χάρις στην πλειάδα των εθελοντών που ήλθαν εδώ από άλλες πόλεις για να βοηθήσουν. Σύντομα θα έχουμε καταφέρει να έχουν ρεύμα όλα τα σπίτια. Σήμερα, αρχίζουν σταδιακά και επιστρέφουν και εκτιμούμε ότι ο αριθμός των κατοίκων φτάνει στους 11-12 χιλιάδες.

Ο Σύλλογος των Ελλήνων της Αγίας Πετρούπολης πρότεινε να βοηθήσει στην ανασυγκρότηση της οδοντιατρικής κλινικής. Το βασικό είναι να μας βοηθήσουν στις υποδομές. Ένα σχολείο για παράδειγμα, να ανοικοδομήσουμε μια κλινική, έναν παιδικό σταθμό. Αυτό θα είναι μεγάλη συμβολή της Ελλάδας και θα της έχουμε μεγάλη υποχρέωση.
Για τις ουκρανικές απώλειες στις μάχες για το Ντεμπάλτσεβο.

Το λιγότερο μια χιλιάδα Ουκρανών στρατιωτών σκοτώθηκαν στις μάχες στο Ντεμπάλτσεβο. Πάρα πολλοί ,επίσης, πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Πολλοί παραδίδονταν με τη θέλησή τους, διότι ένοιωθαν ότι οι αξιωματικοί τους τούς παράτησαν και έφυγαν για να σώσουν το τομάρι τους. Πιάσαμε και ξένους μισθοφόρους. Εγώ είδα τουλάχιστον έναν Πολωνό. Αλλά και από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Επιπλέον, βρήκαμε ΝΑΤΟϊκό εξοπλισμό.

Όσον αφορά την περίοδο που οι Ουκρανοί κατείχαν την πόλη, μας έχουν καταγγελθεί όργια. Κάποιοι από τους Ουκρανούς έφτασαν στο σημείο να πυροβολούν στα τυφλά σε σπίτια. Βγείτε και ρωτείστε τον κόσμο πότε ήταν καλύτερα: Με αυτούς ή με μας;

Για τις στιγμές που θα θυμάται για πάντα.

Από τις στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου είναι όταν έβλεπα τα παιδάκια που επί μήνες κρύβονταν στα υπόγεια, φοβούμενα τους βομβαρδισμούς, να βγαίνουν έξω, στο φώς της μέρας.