Ο Κ.Π.Καβάφης του David Hockney…

 

Νοε20byMαν.Αρκάς

Ο Καβάφης είναι, ως γνωστόν, ο μόνος πραγματικά αναγνωρίσιμος ποιητής μας στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Ακόμη και η Τζάκυ Κέννεντυ-Ωνάση είχε αφήσει παραγγελιά να διαβαστεί η “Ιθάκη” στην κηδεία, πάνω από τον τάφο της. Το γιατί οι αγγλόφωνοι βρίσκουν στον Καβάφη ό,τι δε βρίσκουν στον Ελύτη και τον Σεφέρη, τους κατά τεκμήριον, λόγω Νόμπελ, πιο αναγνωρίσιμους και αναγνωρισμένους ποιητές μας, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, αν έχουμε στοιχειώδη επαφή με τη ζωή και τα διαβάσματα του Καβάφη, ή μάλλον τα διαβάσματα του Καβάφη μέσα στη ζωή του.

Ο υπερήφανος-ταπεινός Αλεξανδρινός, κατά ευτυχή συγκυρία, δεν βίωσε μόνο την αγγλική γλώσσα, την αγγλική λογοτεχνία και ποίηση, αλλά έζησε την αγγλική κουλτούρα στον τρόπο που ανέπνεε, στον τρόπο που ειρωνευόταν, στον τρόπο που (δε) γελούσε. Και ο Σεφέρης, θα μου πείτε προερχόταν από ένα κοσμοπολίτικο περιβάλλον και είχε βαθιά γνώση της σύγχρονής του (και όχι μόνο) αγγλικής ποίησης. Σωστά, αλλά αυτός ήρθε νωρίς στην Ελλάδα και μπήκε άμεσα στη μίζερη αναζήτηση μιας καριέρας διπλωμάτη μέσα από τα δούναι και λαβείν του νεοελληνικού μορφώματος, του κράτους, ούτως ειπείν. Από μόνο του αυτό προσδιορίζει και την αποστασιοποίηση από την αριστοκρατική ανεμελιά ή την ανυπόκριτη και ανείπωτη τραγωδία του άγγλου ποιητή. Πίσω από τα έτσι και τ΄ αλλιώς φαίνεται η κακοχωνεμένη επιρροή του Έλιοτ, για παράδειγμα, οπότε, ο Βρετανός θα πάει στο πρωτότυπο, αγνοώντας το δεύτερο χέρι.

Ο Καβάφης έζησε ως γνήσιος ποιητής. Χωρίς τη σιγουριά του δημοσίου υπαλλήλου, την αίγλη του διπλωμάτη, με την αναζήτηση της επιβίωσης μέσα στα επιχειρηματικά τερτίπια της αλεξανδρινής κοσμοπολίτικης αστικής τάξης. Και μέσα σε όλα αυτά, ήταν αρκετά γενναίος, για να πάει κόντρα στο ρεύμα, να μην ενσωματωθεί στο δημοτικισμό, αλλά ούτε και να γράψει στην αγγλική γλώσσα, που βεβαιότατα μπορούσε. Έμεινε γνήσιος, έγινε πρωτότυπος. Και μέσα σε όλα αυτά, τα ερωτικά του ποιήματα στέκουν ως βράχος πάθους και συντριβής, ανάμνησης και ζώσας έντασης. Δείτε τα τώρα, δίπλα στα σκίτσα ενός Άγγλου και θυμηθείτε και πάλι ότι έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν

David Hockney

 O Hockney είχε ήδη χρησιμοποιήσει την ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη ως πηγή έμπνευσης για τον πίνακα “Kaisarion and all his beauty”. Ταξίδεψε στην Αίγυπτο το 1963 και επισκέφθηκε το Κάιρο, το Λούξορ και την γενέτειρα του Καβάφη την Αλεξάνδρεια. Χρειάστηκαν σχεδόν άλλα τρία χρόνια πριν ξεκινήσει την εικονογράφηση για να συνοδεύσει τους στίχους του Καβάφη. Ο Hockney επισκέφθηκε τη Βηρυτό, τον Ιανουάριο του 1966 ώστε να ανακαλυψει την ατμόσφαιρα της πόλης που αισθάνθηκε ότι θα προσομοίαζε περισσότερο με την κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια των ημερών του Καβάφη , η ατμόσφαιρα της οποίας είχε εξαφανιστεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Επέλεξε 14 ποιήματα σε μια νέα μετάφραση των Νίκου Στάγκου και Στίβεν Σπέντερ και ξεκίνησε να δουλεύει τις πλάκες χαλκού στις αρχές του 1966. Επικεντρώθηκε περισσότερο στις καθαρές γραμμές σε σχέση με τα προηγούμενα χαρακτικά του και έφτιαξε περίπου 20 χαλκογραφίες. Τελικά 13 από αυτές εκδόθηκαν το 1967 από τις εκδόσεις Alecto σε περιορισμένα αντίτυπα . Μόνο τέσσερις από τις εικόνες έχουν σχεδιαστεί πραγματικά στη Μέση Ανατολή, προκειμένου να συλλάβει τη διάθεση και τον έμφυτο αισθησιασμό της ποίησης, ο Hockney αποφάσισε να χρησιμοποιήσει όλες τις δικές του εμπειρίες και, ως επί το πλείστον, οι εικόνες βασίζονται σε οικεία σχέδια των φίλων του στο Λονδίνο.

Αλεξανδρινοί Bασιλείς

Μαζεύθηκαν οι Aλεξανδρινοί
να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,
τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,
Aλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη
φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,
εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,
μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.

Ο Aλέξανδρος— τον είπαν βασιλέα
της Aρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.
Ο Πτολεμαίος— τον είπαν βασιλέα
της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.
Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,
ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,
στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,
η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,
δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες
κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.
Aυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,
αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Aλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Aλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Aλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κ’ οι Aλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν
ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα—
μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες.

Ο καθρέπτης στην είσοδο

Το πλούσιο σπίτι είχε στην είσοδο
έναν καθρέπτη μέγιστο, πολύ παλαιό·
τουλάχιστον προ ογδόντα ετών αγορασμένο.

Ένα εμορφότατο παιδί, υπάλληλος σε ράπτη
(τες Κυριακές, ερασιτέχνης αθλητής),
στέκονταν μ’ ένα δέμα. Το παρέδοσε
σε κάποιον του σπιτιού, κι αυτός το πήγε μέσα
να φέρει την απόδειξι. Ο υπάλληλος του ράπτη
έμεινε μόνος, και περίμενε.
Πλησίασε στον καθρέπτη και κυττάζονταν
κ’ έσιαζε την κραβάτα του. Μετά πέντε λεπτά
του φέραν την απόδειξι. Την πήρε κ’ έφυγε.

Μα ο παλαιός καθρέπτης που είχε δει και δει,
κατά την ύπαρξίν του την πολυετή,
χιλιάδες πράγματα και πρόσωπα·
μα ο παλαιός καθρέπτης τώρα χαίρονταν,
κ’ επαίρονταν που είχε δεχθεί επάνω του
την άρτιαν εμορφιά για μερικά λεπτά.

Περιμένοντας τους Bαρβάρους

Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

 Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Illustrations for Fourteen Poems from C.P. Cavafy by David Hockney

Δύο νέοι, 23 έως 24 ετών

Aπ’ τες δεκάμισυ ήτανε στο καφενείον,
και τον περίμενε σε λίγο να φανεί.
Πήγαν μεσάνυχτα— και τον περίμενεν ακόμη.
Πήγεν η ώρα μιάμισυ· είχε αδειάσει
το καφενείον ολοτελώς σχεδόν.
Βαρέθηκεν εφημερίδες να διαβάζει
μηχανικώς. Aπ’ τα έρημα, τα τρία σελίνια του
έμεινε μόνον ένα: τόση ώρα που περίμενε
ξόδιασε τ’ άλλα σε καφέδες και κονιάκ.
Κάπνισεν όλα του τα σιγαρέτα.
Τον εξαντλούσε η τόση αναμονή. Γιατί
κιόλας μονάχος όπως ήταν για ώρες, άρχισαν
να τον καταλαμβάνουν σκέψεις οχληρές
της παραστρατημένης του ζωής.

Μα σαν είδε τον φίλο του να μπαίνει— ευθύς
η κούρασις, η ανία, η σκέψεις φύγανε.

Ο φίλος του έφερε μια ανέλπιστη είδησι.
Είχε κερδίσει στο χαρτοπαικτείον εξήντα λίρες.

Τα έμορφά τους πρόσωπα, τα εξαίσιά τους νειάτα,
η αισθητική αγάπη που είχαν μεταξύ τους,
δροσίσθηκαν, ζωντάνεψαν, τονώθηκαν
απ’ τες εξήντα λίρες του χαρτοπαικτείου.

Κι όλο χαρά και δύναμις, αίσθημα κι ωραιότης
πήγαν— όχι στα σπίτια των τιμίων οικογενειών τους
(όπου, άλλωστε, μήτε τους θέλαν πια):
σ’ ένα γνωστό τους, και λίαν ειδικό,
σπίτι της διαφθοράς πήγανε και ζητήσαν
δωμάτιον ύπνου, κι ακριβά πιοτά, και ξαναήπιαν.

Και σαν σωθήκαν τ’ ακριβά πιοτά,
και σαν πλησίαζε πια η ώρα τέσσερες,
στον έρωτα δοθήκαν ευτυχείς.

Στο πληκτικό χωριό

Στο πληκτικό χωριό που εργάζεται —
υπάλληλος σ’ ένα κατάστημα
εμπορικό· νεότατος — και που αναμένει
ακόμη δυο τρεις μήνες να περάσουν,
ακόμη δυο τρεις μήνες για να λιγοστέψουν η δουλειές,
κ’ έτσι να μεταβεί στην πόλιν να ριχθεί
στην κίνησι και στην διασκέδασιν ευθύς·
στο πληκτικό χωριό όπου αναμένει —
έπεσε στο κρεββάτι απόψι ερωτοπαθής,
όλ’ η νεότης του στον σαρκικό πόθο αναμένη,
εις έντασιν ωραίαν όλ’ η ωραία νεότης του.
Και μες στον ύπνον η ηδονή προσήλθε· μέσα
στον ύπνο βλέπει κ’ έχει την μορφή, την σάρκα που ήθελε ….

 Σ’ ένα βιβλίο παληό

Σ’ ένα βιβλίο παληό — περίπου εκατό ετών —
ανάμεσα στα φύλλα του λησμονημένη,
ηύρα μιαν υδατογραφία άνευ υπογραφής.
Θάταν το έργον καλλιτέχνου λίαν δυνατού.
Έφερ’ ως τίτλον, «Παρουσίασις του Έρωτος».

Πλην μάλλον ήρμοζε, «—του έρωτος των άκρως αισθητών».

Γιατί ήταν φανερό σαν έβλεπες το έργον
(εύκολα νοιώθονταν η ιδέα του καλλιτέχνου)
που για όσους αγαπούνε κάπως υγιεινά,
μες στ’ οπωσδήποτε επιτετραμμένον μένοντες,
δεν ήταν προωρισμένος ο έφηβος
της ζωγραφιάς — με καστανά, βαθύχροα μάτια·
με του προσώπου του την εκλεκτή εμορφιά,
την εμορφιά των ανωμάλων έλξεων·
και τα ιδεώδη χείλη του που φέρνουνε
την ηδονή εις αγαπημένο σώμα·
με τα ιδεώδη μέλη του πλασμένα για κρεββάτια
που αναίσχυντα τ’ αποκαλεί η τρεχάμενη ηθική.

Εν απογνώσει

Τον έχασ’ εντελώς.   Και τώρα πια ζητεί
στα χείλη καθενός   καινούριου εραστή
τα χείλη τα δικά του·   στην ένωσι με κάθε
καινούριον εραστή   ζητεί να πλανηθεί
πως είναι ο ίδιος νέος,   πως δίδεται σ’ εκείνον.

Τον έχασ’ εντελώς,   σαν να μη υπήρχε καν.
Γιατί ήθελε —είπ’ εκείνος—   ήθελε να σωθεί
απ’ την στιγματισμένη,   την νοσηρά ηδονή·
απ’ την στιγματισμένη,   του αίσχους ηδονή.
Ήταν καιρός ακόμη—   ως είπε— να σωθεί.

Τον έχασ’ εντελώς,   σαν να μη υπήρχε καν.
Aπό την φαντασίαν,   από τες παραισθήσεις
στα χείλη άλλων νέων   τα χείλη του ζητεί·
γυρεύει να αισθανθεί   ξανά τον έρωτά του.

Μια Νύχτα

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Aπ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.

Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

Η αρχή των

Η αρχή των

Η εκπλήρωσις της έκνομής των ηδονής
έγινεν. Aπ’ το στρώμα σηκωθήκαν,
και βιαστικά ντύνονται χωρίς να μιλούν.
Βγαίνουνε χωριστά, κρυφά απ’ το σπίτι· και καθώς
βαδίζουνε κάπως ανήσυχα στον δρόμο, μοιάζει
σαν να υποψιάζονται που κάτι επάνω των προδίδει
σε τι είδους κλίνην έπεσαν προ ολίγου.

Πλην του τεχνίτου πώς εκέρδισε η ζωή.
Aύριο, μεθαύριο, ή με τα χρόνια θα γραφούν
οι στίχ’ οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των.

Ωραία λουλούδια κι άσπρα ως ταίριαζαν πολύ

Ωραία λουλούδια κι άσπρα ως ταίριαζαν πολύ

Μπήκε στο καφενείο   όπου επήγαιναν μαζύ.—
Ο φίλος του εδώ   προ τριώ μηνών του είπε,
«Δεν έχουμε πεντάρα.   Δυο πάμπτωχα παιδιά
είμεθα — ξεπεσμένοι   στα κέντρα τα φθηνά.
Σ’ το λέγω φανερά,   με σένα δεν μπορώ
να περπατώ.  Ένας άλλος,   μάθε το, με ζητεί.»
Ο άλλος τού είχε τάξει   δυο φορεσιές, και κάτι
μεταξωτά μαντήλια.—   Για να τον ξαναπάρει
εχάλασε τον κόσμο,   και βρήκε είκοσι λίρες.
Ήλθε ξανά μαζύ του   για τες είκοσι λίρες·
μα και, κοντά σ’ αυτές,   για την παληά φιλία,
για την παληάν αγάπη,   για το βαθύ αίσθημά των.—
Ο «άλλος» ήταν ψεύτης,   παληόπαιδο σωστό·
μια φορεσιά μονάχα   του είχε κάμει, και
με το στανιό και τούτην,   με χίλια παρακάλια.

Μα τώρα πια δεν θέλει   μήτε τες φορεσιές,
και μήτε διόλου τα   μεταξωτά μαντήλια,
και μήτε είκοσι λίρες,   και μήτε είκοσι γρόσια.

Την Κυριακή τον θάψαν,   στες δέκα το πρωί.
Την Κυριακή τον θάψαν:   πάει εβδομάς σχεδόν.

Στην πτωχική του κάσα   του έβαλε λουλούδια,
ωραία λουλούδια κι άσπρα   ως ταίριαζαν πολύ
στην εμορφιά του και   στα είκοσι δυο του χρόνια.

Όταν το βράδυ επήγεν—   έτυχε μια δουλειά,
μια ανάγκη του ψωμιού του—   στο καφενείον όπου
επήγαιναν μαζύ:   μαχαίρι στην καρδιά του
το μαύρο καφενείο   όπου επήγαιναν μαζύ.

Ρωτούσε για την ποιότητα

Ρωτούσε για την ποιότητα

Aπ’ το γραφείον όπου είχε προσληφθεί
σε θέσι ασήμαντη και φθηνοπληρωμένη
(ώς οκτώ λίρες το μηνιάτικό του: με τα τυχερά)
βγήκε σαν τέλεψεν η έρημη δουλειά
που όλο το απόγευμα ήταν σκυμένος:
βγήκεν η ώρα επτά, και περπατούσε αργά
και χάζευε στον δρόμο.— Έμορφος·
κ’ ενδιαφέρων: έτσι που έδειχνε φθασμένος
στην πλήρη του αισθησιακήν απόδοσι.
Τα είκοσι εννιά, τον περασμένο μήνα τα είχε κλείσει.

Εχάζευε στον δρόμο, και στες πτωχικές
παρόδους που οδηγούσαν προς την κατοικία του.

Περνώντας εμπρός σ’ ένα μαγαζί μικρό
όπου πουλιούνταν κάτι πράγματα
ψεύτικα και φθηνά για εργατικούς,
είδ’ εκεί μέσα ένα πρόσωπο, είδε μια μορφή
όπου τον έσπρωξαν και εισήλθε, και ζητούσε
τάχα να δει χρωματιστά μαντήλια.

Pωτούσε για την ποιότητα των μαντηλιών
και τι κοστίζουν με φωνή πνιγμένη,
σχεδόν σβυσμένη απ’ την επιθυμία.
Κι ανάλογα ήλθαν η απαντήσεις,
αφηρημένες, με φωνή χαμηλωμένη,
με υπολανθάνουσα συναίνεσι.

Όλο και κάτι έλεγαν για την πραγμάτεια — αλλά
μόνος σκοπός: τα χέρια των ν’ αγγίζουν
επάνω απ’ τα μαντήλια· να πλησιάζουν
τα πρόσωπα, τα χείλη σαν τυχαίως·
μια στιγμιαία στα μέλη επαφή.

Γρήγορα και κρυφά, για να μη νοιώσει
ο καταστηματάρχης που στο βάθος κάθονταν.

Η Προθήκη του Kαπνοπωλείου

Η Προθήκη του Kαπνοπωλείου

Κοντά σε μια κατάφωτη προθήκη
καπνοπωλείου εστέκονταν, ανάμεσα σ’ άλλους πολλούς.
Τυχαίως τα βλέμματά των συναντήθηκαν,
και την παράνομην επιθυμία της σαρκός των
εξέφρασαν δειλά, διστακτικά.
Έπειτα, ολίγα βήματα στο πεζοδρόμιο ανήσυχα —
ως που εμειδίασαν, κ’ ένευσαν ελαφρώς.

Και τότε πια το αμάξι το κλεισμένο ….
το αισθητικό πλησίασμα των σωμάτων·
τα ενωμένα χέρια, τα ενωμένα χείλη.

Να μείνει

Η ώρα μια την νύχτα θάτανε,
ή μιάμισυ.

Σε μια γωνιά του καπηλειού·
πίσω απ’ το ξύλινο το χώρισμα.
Εκτός ημών των δυο το μαγαζί όλως διόλου άδειο.
Μια λάμπα πετρελαίου μόλις το φώτιζε.
Κοιμούντανε, στην πόρτα, ο αγρυπνισμένος υπηρέτης.

Δεν θα μας έβλεπε κανείς. Μα κιόλας
είχαμεν εξαφθεί τόσο πολύ,
που γίναμε ακατάλληλοι για προφυλάξεις.

Τα ενδύματα μισοανοίχθηκαν — πολλά δεν ήσαν
γιατί επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας.

Σάρκας απόλαυσις ανάμεσα
στα μισοανοιγμένα ενδύματα·
γρήγορο σάρκας γύμνωμα — που το ίνδαλμά του
είκοσι έξι χρόνους διάβηκε· και τώρα ήλθε
να μείνει μες στην ποίησιν αυτή.

Κατά τες συνταγές αρχαίων Eλληνοσύρων μάγων

«Ποιο απόσταγμα να βρίσκεται από βότανα
γητεύματος», είπ’ ένας αισθητής,
«ποιο απόσταγμα κατά τες συνταγές
αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων καμωμένο
που για μια μέρα (αν περισσότερο
δεν φθάν’ η δύναμίς του), ή και για λίγην ώρα
τα είκοσι τρία μου χρόνια να με φέρει
ξανά· τον φίλον μου στα είκοσι δυο του  χρόνια
να με φέρει ξανά— την εμορφιά του, την αγάπη του.

»Ποιο απόσταγμα να βρίσκεται κατά τες συνταγές
αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων καμωμένο
που, σύμφωνα με την αναδρομήν,
και την μικρή μας κάμαρη να επαναφέρει.»

γράφει ο Manuel

επιμελείται  η Redflecteur