Ενας …Σολωμός κι ενας …Ισαάκ, απο το ΧογκΚονκ της …Τουρκιας!

Μ´ ενα τσιγαρο στα χείλη αναμμένο,
Τα χερια σαν ταναλιες στον ιστό,
να φτασουν, να πετάξουνε,
να διωξουν,
το συμβολο σκλαβιάς, το μισητό…
Η αγια η μορφη σου σκαρφαλωνει,
…μαυροντυμένος…
σα του θανάτου τη σκια,
να μπλεκει στου ονείρου την αληθεια,
εκεινη της ζωης σου την ψευτιά…
Μ´ ενα τσιγάρο που η καφτρα του σιμώνει,
να καψει των χειλιων σου τις κορφές,
με ματια σφραγισμένα να μη δουνε
τις μοίρες που ζυγωνουν σιωπηλές!
Την Λάχεσι που παύει να μετράει…
την ´Ατροπο που ακονίζει το σπαθί,
να κοψει πέρα πέρα τη κλωστουλα
που κλώθει και υφαίνει τη ζωή…
Τριγύρω σου φωναζουν να κατέβεις…
-Που πας τρελλέ! Σταμάτα! Μή!
Τους βλέπουμε…Στοχεύουν οι αλήτες!
-Κατεβα Σολωμέ! Θα σκοτωθείς!
Μα εκείνος Αναβαίνει… κι Ανεβαίνει…
Οι Αδύναμοι γλυστράνε καταγής!
Το «όνομα» έχει, λεει, ιστορια…
κι εκεινος ΕΙΝΑΙ, είναι Σολωμος!
Αναποδα θ ανεβει το ποταμι,
να φτασει στης Ζωής του την Πηγή!
Στις οχθες της θα κρύψει τα ονειρά του
κι ας ειναι ΕΚΕΙ, να φυγει, να χαθεί!
Μπαμ!
…κι οι Νεκροί, ναί, γλυστράνε καταγής…
-Δε σήκωσες μια πετρα να σκοτωσεις…
ενα οπλο να σημαδεψεις το μυαλο,
μόνο ενα συμβολο εδιαλεξες να ρίξεις,
της άδικης σκλαβιάς σου, τον «σταυρό» !
19 χρονια μετά, μια θυσία φαντάζει να μην αφορα τα γροσια…
Για να γυρισουν καποιοι στα …Βαρώσια…