Μια φορά κι ένα
καιρό, πριν από πολλά χρόνια, κάπου στα βάθη του Αμαζονίου ζούσε η
αρχαία φυλή των Ουζουμπούρου. Οι Ουζουμπούρου ήταν λαός όμοιος με τους
Ίνκας, μόνο που ήταν τελείως ηλίθιοι. Δεν ήταν πάντα ηλίθιοι,
απεναντίας. Ήταν αυτοί που μετέδωσαν γνώση και μεθόδους παραγωγής αγαθών
στους Αζτέκους, τους Ίνκας και τους Μάγιας. Όμως οι Μάγιας πρώτα και
κατόπιν οι Ίνκας και οι Αζτέκοι αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους
για να μπορούν να είναι πιο δυνατοί. Πρότειναν μάλιστα να εντάξουν σε
αυτή τη συμμαχία και τους Ουζουμπούρου προσφέροντάς τους πολλά αγαθά και
ζητώντας μόνο ένα αντάλλαγμα: Ο αυτοκράτορας των Ουζουμπούρου θα έπρεπε
να είναι κοινής αποδοχής από τους Αζτέκους, τους Μάγιας και τους Ίνκας.
Οι Ουζουμπούρου θαμπωμένοι από τα πολλά αγαθά που βρέθηκαν να έχουν,
παράτησαν όλες τις ασχολίες τους και άρχισαν να περνάνε τις μέρες τους
τρώγοντας, πίνοντας και αδρανοποιώντας το μυαλό τους με αποτέλεσμα μετά
από κάποιες γενιές να καταλήξουν εντελώς ηλίθιοι.
Ήταν λαός όχι
θρησκευόμενος όπως οι πρόγονοί τους, αλλά θρησκόληπτος. Είχαν ξεχάσει
πλήρως ποια ήταν η πίστη και η θρησκεία τους κι αυτό γιατί με το πέρασμα
του χρόνου χάθηκε η αρχική πίστη τους και επικράτησαν δοξασίες,
σκοτεινές προφητείες και ακατανόητες φοβίες για το τέλος του κόσμου
γεγονός που τους είχε κάνει να παραδοθούν τελείως και να αφήσουν το
παρόν και το μέλλον τους, απλά αναμένοντας να συμβεί το μοιραίο. Μια
μεγάλη μερίδα του ιερατείου τους φρόντιζε έτσι ώστε αυτές οι φοβίες να
αυξάνουν ολοένα και να εξαφανίζεται σταδιακά η όποια παραμικρή υποψία
σκέψης θα μπορούσε να περάσει από το μυαλό των δύστυχων ηλιθίων
Ουζουμπούρου.
Ο
αυτοκράτορας τους και το συμβούλιο των σοφών που κυβερνούσαν,
χρησιμοποιούσαν αυτό το φόβο για να κρατούν τους Ουζουμπούρου διαρκώς σε
μια κατάσταση τρόμου και αβεβαιότητας. Ο δυστυχισμένος λαός,
εγκλωβισμένος στην δική του ηλιθιότητα και την πανουργία του αυτοκράτορα
και των αυλικών, δεν καταλάβαινε το σκοτεινό παιχνίδι που παιζόταν στην
πλάτη του. Οι διαχειριστές και οι φύλακες των αποθηκών των τροφίμων,
του νερού, των πολύτιμων λίθων και του χρυσού ήταν πειθήνια όργανα του
αυτοκράτορα. Η συμμετοχή του λαού στα αγαθά που ο ίδιος παρήγαγε ήταν σχεδόν μηδενική, ενώ ταυτόχρονα ο αυτοκράτορας και το επιτελείο του απαιτούσε ολοένα και μεγαλύτερη παραγωγή.
Το κακό για τους
Ουζουμπούρου ολοκληρώθηκε όταν ο αυτοκράτορας ταπεινωτικά δέχτηκε μια
σειρά από φόρους που επέβαλλαν οι Ίνκας, οι Αζτέκοι και οι Μάγιας,
ζητώντας, ουσιαστικά, πίσω τα αγαθά που είχαν λάβει οι Ουζουμπούρου με
αντάλλαγμα την εκλογή του αυτοκράτορα τους. Τελικά, έχασαν και την
ελευθερία τους.
Ο συνδυασμός της
(α) βιοτικής τους εξαθλίωσης, (β) της ηλιθιότητας τους που διαρκώς
αύξανε, (γ) της στάσης του αυτοκράτορα και του ιερατείου, οδήγησε τους
Ουζουμπούρου στην πλήρη απώλεια της ταυτότητας τους ως φυλή. Δεν τους
θυμόταν κανείς και κυρίως δεν διασώθηκε ποτέ ο αρχικός τους πολιτισμός,
σε αντίθεση με τον πολιτισμό των Αζτέκων, των Ίνκας και των Μάγιας.
Σήμερα είναι γνωστοί με αυτό που είπα στην αρχή: Ένας λαός σαν τους
Ίνκας, αλλά ηλίθιοι.
Ο
μύθος λέει πως κάποιοι από τους τελευταίους απογόνους των Ουζουμπούρου
πιάστηκαν σκλάβοι και μεταφέρθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Ο
ίδιος μύθος λέει πως κατοίκησαν σε πολύ φιλόξενη και λαμπρή χώρα της
Μεσογείου γιατί τους δέχτηκε εγκάρδια και φιλόξενα. Λόγω της ηλιθιότητας
τους κανείς δεν πίστεψε πως αποτελούσαν απειλή για τη χώρα. Ο ίδιος
μύθος καταλήγει πως ίσως να είναι αυτοί οι πρόγονοι αυτών που κατόπιν
εξελίχθηκαν σε κομματικό στρατό, τυφλούς οπαδούς κομμάτων, εξυπηρετητές
προσωπικών μικροσυμφερόντων, στελέχη του δημοσίου και των δημοτικών
υπηρεσιών.
Όμως όπως είπα, όλα
αυτά είναι μύθος και δεν υπάρχει απολύτως καμία ιστορική απόδειξη ότι
συνέβησαν πραγματικά. Οτιδήποτε σας φάνηκε γνωστό, είναι απλά παιχνίδι
του μυαλού! Δεν υπήρξε ποτέ! Άλλωστε οι Ουζουμπούρου δεν υπάρχουν πια
για ένα και μόνο λόγο: ήταν ηλίθιοι!
α τους μελετήσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου