ΜΗΤΣΟΥΛΑΣ (ΡΙΤΑ Κ.)

Ήταν ο Μήτσουλας και είχε ένα γάτο στο σπίτι του. Ο γάτος αυτός παραήταν απαιτητικός για τα γούστα του Μήτσουλα, τον εκνεύριζε αφάνταστα, τόσο που μια μέρα αποφάσισε να τον ξεφορτωθεί. Ε τον παίρνει αγκαλιά, πάει με τα πόδια μέχρι την κεντρική πλατεία, τον παρατάει και φεύγει. Γυρίζει σπίτι και μισή ώρα αργότερα, να και ο γάτος στην πόρτα..
- Όχι ρε γμτ! Πως βρήκε το δρόμο για το σπίτι! Θα πάω να τον αφήσω κάπου πιο μακριά!
Την επόμενη μέρα τον παίρνει αγκαλιά, τον βάζει στο αμάξι, βγαίνει από την πόλη, τον αφήνει σε ένα χωράφι και φεύγει. Γυρνάει σπίτι του, ε μια ώρα αργότερα να και ο γάτος μπροστά στην πόρτα!
- Αμάν πια αυτός ο γάτος! Δε μπορώ να τον ξεφορτωθώ με τίποτα!!! Αύριο θα πάω να τον αφήσω ακόμα πιο μακριά, αλλά πού όμως που να μη μπορεί να βρει τον δρόμο για το σπίτι;;; Χμμμμ....
Παίρνει τηλέφωνο τον φίλο του τον Πίπη.
- Έλα ρε Πίπη, τον θυμάσαι τον γάτο που είχα;; Ε άρχισε να με εκνευρίζει αφάνταστα και θέλω να τον διώξω, δεν τον αντέχω άλλο, αλλά όπου κι αν τον παρατάω, πάντα βρίσκει το δρόμο για να γυρίσει πίσω!! Μπορείς να μου πεις που να τον πάω για να μη γυρίσει;;;;
- Αααα, άκου Μήτσουλα να σου πω τι θα κάνεις! Θα πάρεις τον δρόμο που βγάζει ίσια προς το διπλανό χωριό. Πριν φτάσεις, θα στρίψεις αριστερά. Θα συνεχίσεις λίγο, και θα δεις ένα δρόμο όπου θα πας δεξιά.. Εκεί, αρκετά χιλιόμετρα πιο κάτω, θα ξαναστρίψεις δεξιά, έπειτα θα προχωρήσεις 2 λεπτά, και μετά αριστερά. Λίγο πιο κάτω θα δεις ένα δρόμο που πάει αριστερά, θα στρίψεις εκεί, θα προχωρήσεις αρκετά χιλιόμετρα, θα ξαναστρίψεις δεξιά σε μια ταμπέλα που θα δεις, μετά αριστερά και μετά πάλι δεξιά! Αρκετά χιλιόμετρα πιο κάτω θα δεις μια παλιά αποθήκη. Βάλτον εκεί, και γύρνα σπίτι σου!
- Αχ ρε Πίπη να σαι καλά, με σώζεις!!!
Ε την άλλη μέρα, ο Μήτσουλας παίρνει το γάτο και φεύγει.
5 ώρες μετά γυρνάει σπίτι και παιρνει τον Πίπη τηλέφωνο.
- Έλα ρε Μήτσουλα τι έγινε όλα εντάξει;; Τον ξεφορτώθηκες τον γάτο;;;
- Τι να σου πω ρε Πίπη, έκανα την διαδρομή που μου είπες, αλλά χάθηκα στην επιστροφή και ευτυχώς που είχα το γάτο για να βρω το δρόμο για το σπίτι!!!


Υ.Γ. Όσο η βλακεία μας τους έχει ανάγκη, δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ...

11 Νοεμβρίου 2011 9:50 μ.μ.