Από τις βαθειές ματιές στα κοινωνικά μας φαινόμενα.

Κάρβουνα αναμμένα 

Πόσο καλά περιγράφει -άσχετα μάλιστα αν είναι χρυσαυγίτες ή όχι- “φιλήσυχους πολίτες της διπλανής πόρτας” μας, συγγενείς, φίλους και γνωστούς μας ακόμα ίσως, πόσο οικείοι και δικοί μας είναι ίσως άνθρωποι που σε ακραίες συνθήκες στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να φανούν πολύ “λίγοι” αλλά μπορεί να μεταβληθούν ακόμη σε τέρατα, να μας σκοτώσουν αδίστακτα σε έναν εμφύλιο, να γίνουν κουκουλοφόροι δωσίλογοι και καταδότες στον εχθρό ίσως. Και όλα αυτά, τελείως έξω από απλουστευτικές ερμηνείες περί Καλού-Κακού, γιατί πολύ απλά έχουν θεοποιήσει τον μικρόσκοσμο τους
Θυμάμαι παλιά επί εποχής Αβέρωφ που είχαν γίνει σημαία οι “νοικοκυραίοι” για την ΝΔ. Εγώ χωρίς να διαθέτω τότε την συγκροτημένη σκέψη του παραπάνω αρθρογράφου, ενστικτωδώς τους φοβόμουν από τότε τους “νοικοκυραίους”. Όχι ότι έχω τίποτα με τους νοικοκύρηδες ανθρώπους, ίσα-ίσα, αυτό προσπαθώ να είμαι και εγώ, αλλά η εννοιολογική προσλαμβάνουσα που από τότε είχα για τους “νοικοκυραίους” όπως αυτή χρησιμοποιούταν πολιτικά και με μία απώτερη μεταφυσική αύρα που την ανεβίβαζε σε “θεότητα”, στις κεραίες μου μεταβίβαζε alert!
Υποψιαζόμουν από τότε ότι αυτοί οι άνθρωποι σε μιά γενικότερη κοινωνικοοικονομική κατάπτωση που θίγει και αυτούς, το πιό πιθανόν να σε αντιμετωπίσουν ανταγωνιστικά και σαν εχθρό, το πιό πιθανόν αν τους χτυπήσεις την πόρτα να σου την κλείσουν στα μούτρα, όταν το κέλυφος του δικού τους απομονωμένου μικρόσκοσμου ραγίζει θεωρούν ότι έχουν πόλεμο εναντίον όλων και θα ψάξουν προσωπική σωτηρία και εξασφάλιση ΟΠΟΙΟΣ και να τους την προσφέρει! Εις βάρος άλλων δεν έχει σημασία!
Είναι ο θρίαμβος του ατομικισμού, του ΕΓΩ και του απολίτικου, εις βάρος της συλλογικότητας, του ΕΜΕΙΣ και των πολιτικών όντων!
Άσχετα αν θα σου παπαγαλίζουν κηρύγματα αλληλεγγύης, άσχετα αν σταυροκοπιούνται στην εκκλησία και παπαγαλίζουν “αγαπάτε αλλήλους”. Αδυνατούν να συνειδητοποιήσουνν την κατάστασή τους γιατί δεν ξέρουν άλλη να συγκρίνουν, σαν το ψάρι που ξέρει μόνον από νερό!
Και αυτή η “ιδεολογία”, αυτή η κατάσταση ως κοινωνική λειτουργία, πέρα πλέον από τα στενά κομματικά όρια και την Νεοδημοκρατική εκμετάλλευση, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του ελληνικού συντηρητισμού και διατρέχει όλη την ελληνική κοινωνία ασχέτως πλέον πολιτικής-κομματικής επιλογής.
Δεν είναι τυχαίο όμως που ο πολιτικός συντηρητισμός, σχηματικά υπό τον όρο “Δεξιά”, την κάνει σημαία του στο τρίπτυχο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”
Πόσους λοιπόν γύρω σας θα μπορούσατε να περιγράψετε σύμφωνα με αυτό το “μοντέλλο” αντίληψης και συμπεριφοράς
και εγώ θα έλεγα, πόσους συσχολιαστές από εδώ μέσα θα μπορούσατε να ταυτοποιήσετε μέσα σε αυτο το μοντέλλο, που τώρα σε περίοδο κρίσης, παραμένοντας πάντοτε απολίτικο και αγοραφοβικό, αποκτά μόνον καταγγελτικες-ψευτοριζοσπαστικές εκφάνσεις που υπαγορεύει μόνον η οργή για την απώλεια του μικροαστικού ονείρου ενός στενά ιδιωτικού μικροπαραδείσου!
Το πιό παράδοξο όμως είναι ότι όσοι το παραπάνω άρθρο περιγράφει, δεν πρόκειται να αντιληφθούν ότι αφορά αυτούς, άλλοι δεν θα καταλάβουν τι λέει και οι περισσότεροι υποψιάζομαι θα το προσπεράσουν με αηδία σαν “αριστεροθολοκουλτουριάρικες” παπαριές,
δεν θα συνειδητοποιήσουν ότι είναι ΑΥΤΟΙ που περιγράφει το άρθρο και για τους λόγους που ακριβώς περιγράφει και με τις συνέπειες που ακριβώς προβλέπει!
Όπως το ψάρι που δεν ξέρει άλλο περιβάλλον από νερό!