F….-Ruduard Kipling

IF you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don’t deal in lies,
Or being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise:
f you can dream – and not make dreams your master;
If you can think – and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build ‘em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: ‘Hold on!’
If you can talk with crowds and keep your virtue,
‘ Or walk with Kings – nor lose the common touch,
if neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And – which is more – you’ll be a Man, my son!
ΑΝ…
Ruduard Kipling
Στόν Πάρη Ν.
Ἄν μπορεῖς νά κρατιέσαι νηφάλιος, σάν γύρω σου οἱ πάντες
τἄχουν χαμένα και φταίχτη σέ κράζουν γιά τοῦτο.
Ἄν μπορεῖς νά πιστεύεις σέ σένα, σάν ὅλοι πρός σέ δυσπιστοῦνε,
μά καί νά ἀνέχεσαι ἐσύ ν’ ἀμφιβάλλουν γιά σένα…..
Ἄν μπορεῖς νά προσμένεις χωρίς ν’ἀποκάμεις ποτέ καρτερῶντας…
Κι’ ἄν σά σέ μπλέξουνε ψεῦτες, ἐσύ μέ τό ψέμα δέν μπλέξεις…
Κι’ἄν μισημένος κρατεῖς τήν ψυχή σου κλεισμένη στό μῖσος,
μά καί δίχως νά δείχνεις ποτέ περισσή καλωσύνη,
κι οὐδέ πάρα πολύ συνετός νά μήν εἶσαι στά λόγια…
Ἄν μπορεῖς νά ὀνειρεύεσαι δίχως ὡστόσο νά γίνεις
τῶν ὀνείρων σου σκλάβος ποτέ. Κι ἄν μπορεῖς νά λογιέσαι ,
μά χωρίς καί νά κάνεις τήν σκέψη σκοπό τῆς ζωῆς σου..
Ἄν μπορεῖς νά ἀντιμώνεις τόν Θρίαμβο κι εἴτε τήν Ἦττα
καί νά φέρεσαι πάντα στούς δυό κατεργάρους αὐτούς ὅλοΐδια…
Ἄν μπορεῖς νά ὑποστεῖς μιά ἀλήθεια πού πεῖς, νά τήν βλέπεις,
διαστρεμμένη ἀπό ἀχρείους νά γίνεται φάκα γιά βλάκες…
Κι ἀν τῆς ζωῆς του τό ἔργο μπορεῖς νά τό βλέπεις συντρίμμια,
Καί νά σκύβεις ξανά, νά τό χτίζεις ξανά μέ φθαρμένα ἐργαλεῖα…
Ἄν μπορεῖς νά σωριάζεις μιά στίβα τά κέρδη, τό βιός σου,
καί σέ μία ζαριά νά ρισκάρεις τά πάντα, μιά κι ἔξω,
Καί νά χάνεις, καί πάλι ν’ ἀρχίζεις, ν’ἀρχίζεις ἀπ’ τ ’ ἄλφα,
δίχως ποτέ τσιμουδιά νά μή πεῖς γιά τά κέρδη πού πᾶνε…
Ἄν μπορεῖς ν’ ἀναγκάσεις τά νεῦρα, τούς μῦς, τήν καρδιά σου
νά δουλεύουν ἀκόμα, γιά σέ, κι ἀφοῦ σπάσουν κι ἀφοῦ παραλύσουν,
κι ἔτσι μπορέσεις ν’ ἀντέχεις ἀκόμα σάν μέσα σου πιά δέν ὑπάρχει
τίποτε-ξόν ἀπ’τήν Θέληση, πού τούς προστάζει: «Βαρᾶτε!»…
Ἄν μέ τά πλήθη μιλῶντας, φυλάξεις τήν πᾶσα ἀρετή σου,
Κι ἄν μέ Ρηγάδες παρέα, δέν χάσεις τόν νοῦ σου,
κι ἄν οὔτε οἱ ἔχθροί, μά οὔτε καί οἱ φίλοι σου, νά σέ πονέσουν μποροῦνε.
Κι ἄν λογαριάζεις τούς πάντες, ἀλλά καί κανέναν περίσσια…
Κι ἄν μορεῖς νά διατρέχεις στό κάθε λεπτό, πού ποτέ δέν σχωρνάει,
ὅλο τόν δρόμο πού πρέπι νά γίνει στάἑξήντα του μέρη,
-τότες δική σου θέ νἆναι ὅλη ἡ Γῆ, κι ὅτι μέσα τῆς κλείνει,
Καί –τρανότερο-τότες θέ νἆσαι ἕνας ΑΝΤΡΑΣπαιδί μου…