ΩΔΗ Σ’ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ, ΠΡΟΣΦΥΓΑ ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Πώς νιώθεις άψυχε φονιά
Γιε κι εγγονέ κι απόγονε χασάπηδων λαών

Το άνευρο τούτο το κορμάκι σαν κρατάς
Που μέσα από τη θάλασσα ανέσυρες
Έργο εγκληματιών της ράτσας σου
Φυλής ανούσιας σφαγέων;

Άραγες νιώθει η ψυχή σου πόνο
Μην η καρδιά σου φτερουγίζει λίγο
Μάτια κλειστά σαν αντικρύζει η ματιά σου
Που ζήταγαν μονάχα λίγο ήλιο;;;

Ξέρεις δεν πάνε χρόνοι ούτε εκατό
Οπού στην ίδια θάλασσα οι παππούδες σου
Επνίξαν το λαό το θαυμαστό
Που’ χε πατρίδα του τη Σμύρνη

Ίσως στα βάθη εκεί αντίκρυσες
Μαζί με το κορίτσι των Συρίων
Κορμιά Ελλήνων που αναμένουνε καιρό
Το δίκιο υπεράνθρωπων κυρίων

Την ημισέληνο είδα στο στήθος σου φοράς
Με περηφάνια που εγώ τη βρίσκω θράσος
Γιατί ‘ναι λάβαρο αίματος και καταφρονιάς
Αξίζει απ΄ τους λαούς της Υφηλίου

Φαίνεται θεωρείς ήταν κι αυτή πιστή
Γι αυτό αξίζει τόση προσοχή
Για τα κορμάκια των Ελλήνων μόνο μίσος
Σκότωσες κάμποσα κι εσύ αλήθεια ίσως…

Βλέπεις έτυχε ετούτο τον καιρό
Και βρήκαμε στην Κύπρο ένα πτώμα
Από πενταμηνίτικο μωρό
Που ‘χε σκοτώσει το δικό σου, σιχαμένο κόμμα

Κρύψου βρε τούρκε μη σε βρω
Το έγκλημά σου στα ουράνια κράζει
Εκδίκηση θέλει να πάρω όπου σταθώ
Και το μαχαίρι μου το αίμα σου να στάζει!!!

Του Γεωργίου Ελ. Χατζιδάκη