Το Τροπάριο της Κασσιανής – Ελεύθερη απόδοση

Το Τροπάριο της Κασσιανής – Ελεύθερη απόδοση

28/04/2013 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Γ. Κόρδης – Κασσιανή,
αυγοτέμπερα σε χαρτί 55x75cm

Κατά τη γνώμη μου είναι ένα από τα πιο ερωτικά ποιήματα της εκκλησιαστικής παράδοσης και όχι τυχαία θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα ποίηματά της. Βέβαια, δεν χρειάζεται κανείς να περιοριστεί σε αυτήν για να εκτιμήσει την λογοτεχνική του αξία, την ευαισθησία και την λιτότητα της γλώσσας, την απουσία της παραμικρής επιτήδευσης καθώς και την πλούσια εικονοπλασία. Η απόδοση που ακολουθεί αν και σέβεται το πρωτότυπο δεν επιδιώκει την ακριβή μετάφρασή του και έτσι αποτελεί περισσότερο μια προσωπική ερμηνεία.


Το τροπάριο της Κασσιανής, από τα απόστιχα ιδιόμελα του όρθρου της Μ. Τετάρτης

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.
Ελεύθερη απόδοση
Κύριε, η γυναίκα που ‘πεσε και ξαστόχησε πολύ
σαν την θεότητά σου αισθάνθη, αυτή
με λυγμούς σε σένα ήρθε, μύρο πριν την ταφή σου να προσφέρει.
Τι δυστυχία! λέγει, τέτοια νύχτα μέσα μου κατασκότεινη να υπάρχει,
αχαλίνωτο πάθος, ασήκωτο που με κεντρίζει
της αμαρτίας ο έρωτας, που ούτε του φεγγαριού το φως
τ’ αγγίζει .
Δέξου Κύριε τις πηγές των δακρύων μου, εσύ
που το νερό της θάλασσας σε σύννεφα υψώνεις
Γείρε Έρωτα στους στεναγμούς της καρδιάς μου, εσύ
που έγειρες τους ουρανούς στην αλάλητή σου πράξη
σάρκα από χώμα, φύση, σε σε να δώσεις.
Τα πάναγνα πόδια τα δικά σου θα καταφιλήσω,
θα τα σφωγγίξω με τις μπούκλες των μαλλιών μου,
αυτονών που ένα δειλινό του Παραδείσου, η Εύα
άκουσε, το χτύπημα τους, και εκρύφτηκε από φόβο.
Των αστοχιών μου το πλήθος και αυτό της κρίσης σου το απύθμενο βάθος
ποίος ποτέ θα εξιχνιάσει, Σωτήρα της ψυχής μου;

Εσύ που αμέτρητο έχεις το έλεος, την συμπόνια,
μην ποτέ μ’ αφήσεις.

16 VII. 2012

α.α. © 2010 – 2012 @ anaghrapho.blogspot.com