Η Δυτική pop κουλτούρα (pop-popular=Δημοφιλής) κατά κύριο λόγο διαμορφώνει (στη νεολαία κυρίως) συνειδήσεις αλλά και διαμορφώνεται από αυτές. Μεταφέρει κάθε φορά αιτήματα, τον παλμό των νέων και ταυτόχρονα, τους χειραγωγεί, τους αλλοτριώνει κλπ.
Η Αμερική κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο στο οικονομικό πεδίο,
κι αυτό ήταν λογικό από τη στιγμή που οι ισχυρότερες οικονομίες της Δυσης τάχθηκαν με το μέρος της και η ίδια δεν είχε τις πολύπλευρες απώλειες της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παράλληλα, κέρδισε τις ψυχές της νεολαίας με τον Κινηματογράφο, τη Μουσική, το Θέαμα γενικότερα. Levis, coca cola, διαφημίσεις, καταναλωτικό πρότυπο, Χόλυγουντ, Ελβις Πρίσλευ, Ροκνρολ,
σε όλες αυτές τις ελκυστικές-προπαγανδιστικές φούσκες, η ΕΣΣΔ λίγα πράγματα μπορούσε να αντιτάξει,
από φούσκες, χάνδρες και καθρεπτάκια για ιθαγενείς, το κομμουνιστικό πρότυπο στερείται.
Κατακτώντας τη νεολαία μιας χώρας, κατακτάς και το μέλλον της. Αρκεί να τη κάνεις να θέλει τα πράγματα που εσύ θέλεις να θέλει. Αρκεί να τη βάλεις στη δική σου νοοτροπία και φιλοσοφία ζωής.
Ακόμα κι αν στα λόγια εμφανίζεται ως “αντιδυτική”.
Αυτό συμβαίνει και στο εσωτερικό της ίδιας της Δύσης. Πολλά από όσα προβλήθηκαν ως επαναστατικά, δεν ήταν παρά προσπάθειες χειραγώγησης και εξαπάτησης.
Πχ το Ιντερνετ προβάλλεται ως κάτι επαναστατικό,
τουήτερ-πορτοκαλί εξεγέρσεις και καταγραφή όλων των απόψεων,
όμως το Ιντερνετ δεν είναι παρά η Τηλεόραση στη νιοστή όσον αφορά τη χειραγώγηση:
Δε πα να γράψεις το πιο φλογερό-εξεγερσιακό κείμενο, εμπνευστικότερο κι από τον Λόγο του Ροβεσπιέρου για την αναγκαιότητα του αποκεφαλισμού του Λουδοβίκου: Από τη στιγμή που το γράφεις μπροστά σε μία οθόνη, από τη στιγμή που κι ο άλλος θα το διαβάσει μπροστά σε μία οθόνη, και η επόμενη ανάγνωση του μπορεί κάλλιστα να είναι μία αθλητική μαλακία ή μία μαλακία κανονική, προφανώς και το μήνυμα χάνεται. Το Μέσον είναι το Μήνυμα, δε ξέρω πως το εννοούσε ο ΜακΛούαν,
αλλά ταιριάζει γάντι εδώ. Το Ιντερνετ τελείωσε κάθε πράξη ανατροπής, κι αν ακόμα είναι γεμάτο από σκέψεις ανατροπής ή μάλλον, ακριβώς για αυτό.
Η Αμερική κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο στο οικονομικό πεδίο,
κι αυτό ήταν λογικό από τη στιγμή που οι ισχυρότερες οικονομίες της Δυσης τάχθηκαν με το μέρος της και η ίδια δεν είχε τις πολύπλευρες απώλειες της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παράλληλα, κέρδισε τις ψυχές της νεολαίας με τον Κινηματογράφο, τη Μουσική, το Θέαμα γενικότερα. Levis, coca cola, διαφημίσεις, καταναλωτικό πρότυπο, Χόλυγουντ, Ελβις Πρίσλευ, Ροκνρολ,
σε όλες αυτές τις ελκυστικές-προπαγανδιστικές φούσκες, η ΕΣΣΔ λίγα πράγματα μπορούσε να αντιτάξει,
από φούσκες, χάνδρες και καθρεπτάκια για ιθαγενείς, το κομμουνιστικό πρότυπο στερείται.
Κατακτώντας τη νεολαία μιας χώρας, κατακτάς και το μέλλον της. Αρκεί να τη κάνεις να θέλει τα πράγματα που εσύ θέλεις να θέλει. Αρκεί να τη βάλεις στη δική σου νοοτροπία και φιλοσοφία ζωής.
Ακόμα κι αν στα λόγια εμφανίζεται ως “αντιδυτική”.
Αυτό συμβαίνει και στο εσωτερικό της ίδιας της Δύσης. Πολλά από όσα προβλήθηκαν ως επαναστατικά, δεν ήταν παρά προσπάθειες χειραγώγησης και εξαπάτησης.
Πχ το Ιντερνετ προβάλλεται ως κάτι επαναστατικό,
τουήτερ-πορτοκαλί εξεγέρσεις και καταγραφή όλων των απόψεων,
όμως το Ιντερνετ δεν είναι παρά η Τηλεόραση στη νιοστή όσον αφορά τη χειραγώγηση:
Δε πα να γράψεις το πιο φλογερό-εξεγερσιακό κείμενο, εμπνευστικότερο κι από τον Λόγο του Ροβεσπιέρου για την αναγκαιότητα του αποκεφαλισμού του Λουδοβίκου: Από τη στιγμή που το γράφεις μπροστά σε μία οθόνη, από τη στιγμή που κι ο άλλος θα το διαβάσει μπροστά σε μία οθόνη, και η επόμενη ανάγνωση του μπορεί κάλλιστα να είναι μία αθλητική μαλακία ή μία μαλακία κανονική, προφανώς και το μήνυμα χάνεται. Το Μέσον είναι το Μήνυμα, δε ξέρω πως το εννοούσε ο ΜακΛούαν,
αλλά ταιριάζει γάντι εδώ. Το Ιντερνετ τελείωσε κάθε πράξη ανατροπής, κι αν ακόμα είναι γεμάτο από σκέψεις ανατροπής ή μάλλον, ακριβώς για αυτό.
Αναλύοντας και χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τη Δυτική Ποπ Κουλτούρα, μπορείς να βρεις πράγματα και θαύματα, πώς η Μουσική, Αθλητική, Κινηματογραφική κλπ Βιομηχανία, ξεσκίζει το μυαλό σου. Παράλληλα, είναι ένα θαυμάσιο μέσο για να μπεις στον τρόπο σκέψης των νεων και μεγαλύτερων. Μέσα από μιά τηλεοπτική σειρά που έχει τεράστια απήχηση στη Δύση, μπορείς να καταλάβεις τί θέλει η Δύση, τί φοβάται κλπ.
(Ουσιαστικά όχι τί θέλει αλλά τί δε θέλει,
αλλά αυτό θα αναλυθεί παρακάτω)
Είπαμε, δε διαμορφώνει μόνο αλλά και διαμορφώνεται: Σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή παίζονται χιλιάδες πχ τηλεοπτικές σειρές που προβαλλουν αξίες διαφορετικές μεταξύ τους
-εκτός φυσικά από την ανατροπή του καπιταλισμού, αυτή είναι out of the table-
για να γίνει υπερεπιτυχημένη όμως μία σειρά σημαίνει ότι έπιασε το Zeitgeist, το πνεύμα των καιρών, τη ψυχή του θέατή της.
_(Small).jpg)
Ads by HQ-Video-Pro-1.8×Το 2004, ξεκίνησε να προβάλλεται το Lost.
To Lost, πέρα από τα χρονοταξίδια, τις new age ιστορίες, την επιστημονική φαντασία κλπ,
ήταν πάνω από όλα, μία ελεγχόμενη Επιστροφή στη Φύση. Ένα νησί, οι ναυαγοί του και οι σχέσεις μεταξύ τους. Ένα Survivor the J.J.Abrams way , μία απόδραση από τη καταναλωτική κοινωνία και τους εξοντωτικούς ρυθμούς της. Μία στιγμιαία απόρριψη της κοινωνίας της ευμάρειας και μία αναζήτηση για το τί είναι αυτό που “πραγματικά μετράει”. Σε μία εποχή ανάπτυξης και καλοπέρασης για αρκετούς, το Lost σήμαινε την “επιστροφή στις ρίζες” και τον Θρίαμβο του “Αληθινού”.
Ολα αυτά φυσικά ελεγχόμενα και με ιλουστρασιόν περιτύλιγμα, μία απόδραση για τους αποκαμωμένους χρηματιστές-λοιπούς εργαζόμενους
και τις Μενεγάκειες-ΟπραΓουινφρικές νοικοκυρές. Ελεγχόμενα, έβλεπε ο πιτσιρικάς τη Φύση για μία ώρα και γύρναγε στον υπολογιστή για να παίξει τα βίντεογκέημς.
(Φυσικά και το lost ήταν κάτι παραπάνω από ένα ριάλιτυ τύπου Survivor με τις ανατροπές, την επιστημονική φαντασία, τα μυστήρια και τα αίνίγματα κλπ, όλα αυτά σε μία εποχή που έμοιαζε με το Φουκουγιαμικό Τελος της Ιστορίας, που ακριβώς επειδή τα προβλήματα φαίνονταν λυμένα και το οικονομικοκοινωνικοπολιτικό Σύστημα, παγιωμένο, η Δυτική Ψυχή το έριξε στη διανοητικοποίηση, στους γρίφους, τα πνευματικά παιχνίδια, τα new age και τα φενγκ σουι, cultural studies και φιλοσοφικοψυχολογικές αναζητήσεις, όλα αυτά ίδιον ενός Πολιτισμού που πιστεύει ότι βρήκε λύση στα απτά και πρακτικά ζητήματα τύπου πολιτεύματος και ποιά θα είναι η οικονομική οργάνωση της κοινωνίας,
και το ρίχνει στη θολοκουλτούρα, στα ζώδια και σε φιλοσοφικά ερωτήματα όπως “Μα απο που τελικά κλάνει το μπαρμπούνι;¨)
Αν σήμερα υπάρχει μία σειρά που πιάνει το Πνευμα των Ημερών καλύτερα από τις άλλες, αυτή είναι το Game Of Thrones. Δε λέω ότι είναι η καλύτερη, μη παρερμηνευτώ, καταλαβαινόμαστε. Λέω ότι αγγίζει τη ψυχή του θεατή όσο καμμία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία φανατικών υπιοστηρικτών της σειράς, οι οποίοι σαφώς και βυθίζονται στον κόσμο της. Πρώτη σε downloads, αντικείμενο διαδικτυακής συζήτησης κλπ κλπ.
Τί είναι όμως το Game of Thrones;
Εν αρχή, ο θάνατος του politically correct. Του πολιτικώς Ορθού. Αν είσαι 1.30, σε λένε νάνο ή καλλικάντζαρο. Αν έχεις κάποιο σημάδι στο πρόσωπο σου, σε λένε σημαδεμένο. Αν είσαι το αποτέλεσμα μίας μεθυσμένης βραδιάς κάποιου παντρεμένου, σε λένε μπάσταρδο, ακόμα κι αν ο πατέρας σου είναι βασιλιάς. Δεν υπάρχουν ευαισθησίες κι άτομα με ειδικές ανάγκες, προφανώς και δεν υπάρχει περίθαλψη η φροντίδα για τους αδύναμους. Βγάλτα πέρα μόνος σου στιγματισμένε ή ψόφα. Δε νομίζω ότι ο σύγχρονος φασισμός με νεοφιλελεύθερο περιτύλιγμα λέει κάτι διαφορετικό, ταυτόχρονα όμως είναι φανερό ότι έχει γίνει κτήμα κι αξίωμα στη Δυτική Ψυχή: Ο χλευασμός και η αδιαφορία για τον ανήμπορο. είναι γεγονός. Ουσιαστικά, δεν είναι παρά η φρουδική ενόρμηση θανάτου στον απόλυτο νιχιλιστικό βαθμό: 7 βασίλεια το ένα απέναντι στον άλλον, με τις ανάλογες βέβαια λυκοσυμμαχίες,
και λαοί πρόθυμοι να πεθάνουν επειδή έτσι κάβλωσε ο βασιλιάς τους.
ALL MEN MUST DIE, καμία αξία στην ανθρώπινη ζωή.
Εδώ όμως πρέπει να γίνει η εξής επισήμανση: Αυτό που σε ελκύει, δεν είναι απαραίτητα οδηγός στη ζωή σου. Η Δυτική Ψυχή δεν είναι πρόθυμη να πολεμήσει για τίποτα, όχι μόνο για τον “Βασιλιά” της αλλά ούτε για τη δικιά της τη ζωή. Η σύγχρονη χουλιγκανοποίηση, οι ποδοσφαιρικές φατρίες, το αγελαίο συναίσθημα και το “παμε να τον μαχαιρωσουμε γιατί είναι αλλοδαπός”, εκφράζεται μέσα από ελεγχόμενες συγκρούσεις τύπου είμαστε πενήντα είναι ένας.
Αυτό που εκφράζει τη ψυχή μας πολλές φορές είναι τάχα αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, όχι αυτό που πραγματικά είμαστε, ακόμα κι αν αυτό που θέλαμε να είμαστε, διαμορφώνει το φαντασιακό μας. Ακριβώς επειδή διαμορφώνει το Φαντασιακό μας, αυτό που θέλουμε να είμαστε, συνήθως δεν το θελουμε πραγματικά κι αυτή η βούληση είναιο τρόπος μας για να το αποφύγουμε.
Πχ, ο πραγματικός επαναστάτης, δε λέει η πληκτρολογεί “Ειμαι Επαναστάτης”
Ο πραγματικός επαναστάτης, επαναστατεί.
Χρησιμοποιούμε τα λόγια για να αποφύγουμε τις πράξεις, ή χρησιμοποιούμε την ίδια μας τη φτιαχτή ψυχοσύνθεση για να αποφύγουμε να αντικρύσουμε τη πραγματική μας.
Η φρουδική ενόρμηση θανάτου, ο μηδενισμός της αξίας της ανθρώπινης ζωής και η μεταφυσική στροφη προς τον θανατο είναι κάτι υπαρκτά: Βλέποντας τον Δυτικό Ανθρωπο, αντικρύζεις ένα σουπερυποχόνδριο ανθρωπάκι που από τον φόβο του να πεθάνει,
έχει πάψει να ζει.
(Επιστροφή του απωθημένου, όταν φοβάσαι κι απωθείς πολύ κάτι, αυτό πάντα επιστρέφει και σε στοιχειώνει, κατακτώντας σε, μόνο κάποιος που δε φοβάται να πεθάνει, μπορεί να ζήσει, ο φόβος για τον θάνατο μετέτρεψε σε θάνατο τη ζωή μας, Μιθριδατισμός στην έσχατη μορφή).
Ετσι ακριβώς κι αυτός που φοβάται να πολεμήσει, μαγνητίζεται από αυτό που “πολεμα”,
το GAME OF THRONES με τους ακατάπαυστους πολέμους είναι η ασφαλέστερη απόδειξη ότι ο Δυτικός Ανθρωπος δε θα πολεμησει ποτέ. Υπολείμματα όμως αυτής της έλξης φαίνονται σε αυτό που προείπα, στις φασιστικές αγέλες, στο παμε να τη πεσουμε πενήντα σε έναν, στο πάμε να μαχαιρώσουμε τον βάζελο ή τον γαυρο, στη Βία εναντίον του αδυνάμου, στο “Ψόφα κωλόγερε, ψόφα αδύναμε, ψοφατε απολυμένοι, γάμα τους όλους Τρόικα
με τελική κατάληξη το
“Γαμησε και μένα γιατί είμαι άχρηστος κι ανάξιος”
αυτό δεν εκφέρεται η συνειδητοποιείται αλλά σαφώς κι είναι κτήμα σου.
Καθε χαρά μας όταν βλέπουμε κάποιον άλλον να υποφέρει δεν είναι παρά η Σπενγγκλεριανη μεταφυσική στροφη προς τον θάνατο του Ανθρώπου της Μεγαλούπολης,
η φρουδική ενόρμηση θανάτου που δε καταφερε να την ισορροπήσει το Εγώ, η συνείδηση.
Χαιρομαι για κάποιον που υποφέρει/πεθαίνει σημαίνει ότι κατα βάθος πιστεύω ότι μου αξίζει κι εμένα να υποφέρω/πεθάνω.
(Ακριβώς όπως και στο Lost: Η “σιχαμάρα” μας για τη κοινωνία της κατανάλωσης και της ευμάρειας , όπως και η “τάση” μας για παρθένα-παραδεισένια νησιά δεν ήταν παρά η επιβεβαίωση της οριστικής κυρίευσης μας από αυτή τη κοινωνία της κατανάλωσης, των μεγαλουπόλεων και της ευμάρειας. Κανείς “μαγεμένος¨θεατής δε θα ήθελε πραγματικά να βρίσκεται σε αυτό το νησί, μακρυά από τις ανέσεις του)
Το σημαντικότερο, ίσως απόρροια των παραπάνω:
Το GAME OF THRONES ήταν πρωτοπορία στο να σκοτώνει τους ήρωες του. Δεν υπήρξε ποτέ σειρά στο παρελθόν όπου οι ήρωες της σκοτώνονταν από τους πρώτους κύκλους.
Με τόσες δυνατές δυσάρεστες εκπλήξεις κι απαίσιους αιφνιδιασμούς. Οι ηθικότεροι, οι πιο ακέραιοι κι έντιμοι χαρακτήρες, σκοτώνονται φρικτά από τους κακούς. Τα επεισόδια στα οποία συνέβησε αυτό, αξιολογούνται από τους θαυμαστές της σειράς ως τα καλύτερα. Προσέξτε: Στη λήξη της σειράς υποθέτω ότι θα αποδοθεί “Δικαιοσύνη” από τους εναπομείναντες καλους, δε κρίνω τον σεναριογράφο. Κρίνω την αντίδραση του κοινού απέναντι στη σφαγή των ηρώων του. Και η αντίδραση αυτή είναι παραπάνω απο θετική.
Γιατί; Γιατί ο θεατης σχεδόν ηδονίζεται να σκοτώνονται οι ήρωες του;
Είναι από μια στροφή στον “ρεαλισμό” επιθυμώντας επιτέλους να πάψουν τα παραμύθια με το happy end; Ξεχνάμε ότι καταντούμε έτσι να θεωρούμε συνώνυμο με τον ρεαλισμό το να πεθαίνουν οι ήρωες μας, όταν οι ήρωες μας δεν είναι παρά ένας προφανής συμβολισμός των ονείρων και των ελπίδων μας;
(Σε κάθε ταινία που βλέπουμε, ταυτιζόμαστε με τον ήρωα ο οποίος συμβολίζει εκείνη την ώρα τις ελπίδες και τα όνειρα μας, και να μη το συνειδητοποιείς, αυτό γίνεται).
Βλέποντας λοιπόν τον ήρωα, κι άρα την ελπίδα/ονειρο, να πεθαίνει, γουστάρουμε. Συγκλονιζόμαστε.
Ουσιααστικά, αποδεχόμαστε το Αδικο.
(Δεν είναι τυχαίο ότι οι ταινίες, κυρίως τα θριλερ με ασχημο τέλος, εχουν κυριολεκτικά πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια.)
Μία άλλη ερμηνεία:Πώρώνεσαι γιατί βλέπεις τον ήρωα/ηγέτη σου να πεθαίνει για σένα, έναν Ιησού, ή κάποιον που πεθαίνει για τις αξίες του, έναν Σωκράτη. Κι αναρωτιέσαι που πήγε η έννοια της αυτοθυσίας, που είναι ο μπροστάρης να φάει τη σφαίρα αντί για σένα.
Η τελευταία πράξη αυτοθυσίας που θυμάμαι στην Ελλάδα ήταν οι δυο Πακιστανοί που έσωσαν από τις ράγες του τρένου δυο ηλικιωμένους, με αποτέλεσμα το τρένο να τους πατήσει. Η θυσία για τα παιδιά σου δεν είναι θυσία, είναι Βιολογία. Η θυσία για τον διπλανό σου είναι ηρωισμός, δηλαδή εξαφανισμένο είδος, κάτι σα τους δεινόσαυρους. Αποκαλούμε σήμερα ήρωες ανθρώπους που αγωνίζονται για τον κώλο τους, οι ηρωικές καθαρίστριες, οι ηρωικοί κλπ. Δεν είναι ήρωες, έλεος με τη διαστρέβλωση των εννοιών. Όσοι αγωνίζονται για τα αποκλειστικά δικά τους δίκαια, σαφώς και είναι περισσότερο αξιοθαύμαστοι από τον Δούλο που δεν αγωνίζεται για τίποτα. Αλλά δεν είναι ήρωες.Αλοίμονο στη γενιά που δεν έχει ήρωες. Αλλά κι αλοίμονο στη γενιά που, περιμένοντας τους ήρωες, κάθεται και την αφανίζουν. Μια γενιά που δεν έχει ήρωες σημαίνοντας αυτό ότι δεν έχουν ξεπηδήσει ήρωες από τη τάξη της, πιθανώς να είναι μια γενιά που δεν αξίζει να έχει ήρωες. Δε τους έχει γιατί δε τους αξίζει. Περιμένουμε ο ένας τον άλλον να “κάνει την αρχή”, κι αυτή η αναβολή είναι ένα ασφαλές καταφυγιο και μακιγιάζ της δικής μας αναξιοπρέπειας.
“Δεν υπάρχουν ήρωες, κλαψ”, ε, γίνε εσύ ο ήρωας. Τί άλλο είναι ο μεσσιανισμός από μοιρολατρία; Τί άλλο είναι η αγαπη για μια σειρά που σκοτώνει τους ήρωες, η απρακτη αναμονή για την έλευση τους, από την αποδοχή ότι δε τους θέλουμε πραγματικά γιατί νιώθουμε ότι δε μας αξίζουν;
Τί άλλο είναι το GAME OF THRONES; Φεουδαρχία. Προκαπιταλισμός. 7 βασίλεια που μάχονται το ένα το άλλο. Πρόθυμοι άντρες να πεθάνουν για τον Βασιλιά τους, αρκεί να είναι “δίκαιος”.
Και φυσικά πουθενά μία υποψία σκέψης για αταξική κοινωνία, ισότητα και δημοκρατία
(παρά μόνο στη Θεά Καλήσι, η οποία κυριεύει Βασίλεια σκοτώνοντας όσους κρατικούς αξιωματούχους βασάνιζαν τους φτωχούς. Ωραία κι επαναστατικά κυλάει η ιστορία της μέχρι το επεισόδιο που καταλαβαίνει ότι το “παράκανε¨με τις σφαγές και την υποβάθμιση των μέχρι τότε αρχόντων γιατί η ιεραρχία είναι υποτιμημένη τελικά, όπως καταλαβαίνει ότι δε μπορεί να ικανοποιήσει τα αιτήματά των υπηκόων της μιας και ο καθένας αρχίζει να τη ζαλίζει ζητώντας το μακρύ και το κοντό του. Και πάλι όμως, ο χαρακτήρας της Καλήσι είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει σε αυτή τη σειρά, ο περιβόητος Βασιλοκομμουνισμός προηγούμενης ανάρτησης
http://celinathens.blogspot.gr/2014/08/blog-post_27.html
είναι εδώ κουφάλες και ακονίζει τα μαχαίρια του:)
Πίσω στη Φεουδαρχία. Και τις φατρίες. Τις κάστες, όποιος δε κατάγεται από αριστοκρατίες, είναι για να κλαίει τη μοίρα του. 7 βασίλεια με φανατικούς οπαδούς. Οπως σήμερα που αυτό που μπορεί να φανατίσει είναι το σήμα της κωλοομάδας του καθενός. Στρατοί προέδρων-εφοπλιστών-καπιταλιστών με στρατιώτες έτοιμους να μπουν στη μάχη για να υπερασπιστούν τον “Πρόεδρο”. Ιδεώδες; Κανένα. Μόνο μίσος για τον αντίπαλο. Στρατοί macho τύπων για να ξυλοκοπήσουν το διαφορετικό, τον/την ομοφυλόφιλο, τον ξένο.
Για να το ξεκαθαρίσω: Δεν είναι το πρόβλημα μου οι στρατοί, μόνο οι πραγματικά “αστοί στη ψυχή” πιστεύουν ότι χωρίς “στρατούς” έτοιμους για πόλεμο, ανατρέπεις καθεστώτα, μόνο οι κατα βάθος αγαπούληδες του σύγχρονου νεοφιλελευθερου φασισμού πιστεύουν ότι το Καθεστώς ανατρέπεται με αγάπες, με τραγούδια, με λουλούδια, με αναρτήσεις και βόλτες στον ανοιξιάτικο ήλιο, όλοι μαζί, χέρι χέρι,
που είναι ο Βασίλης να πει κανα τραγούδι.
Το πρόβλημα είναι οι στρατοί όταν δεν είναι με το μέρος του λαού αλλά με το μέρος του Ισχυρού.
Στο GAME OF THRONES δεν υπήρχε καπιταλισμός αλλά φεουδαρχία, κι αυτό εντάσσεται στην προηγουμένως αναφερθείσα αντίφαση: Αυτό που αποκηρύσσουμε είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε. Ωραίες οι φεουδαρχίες και οι βασιλιάδες, αλλά μας αρέσει γιατί δεν είναι παρά ένα θέαμα: Κατα βάθος δεν επιθυμούμε τίποτα άλλο πλην του καπιταλισμού, ο οποίος έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά μεσα μας σα κωλονοσκόπηση ώστε κι αυτοί που στα λόγια είναι αντικαπιταλιστές δε ξέρω πόσο στα αλήθεια είναι (είμαστε) έτοιμοι για την ανατροπή του. Καλα όλα αυτά με τους στρατούς των Προέδρων, αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά ένα διαλειμμα, ουσιαστικά στον μόνο στρατό που ανήκουμε είναι στον στρατό του καπιταλιστή-Αφεντικού, κι ακόμα περισσότερο
-γιατί πλην ανεργων, δε δουλευουν ολοι σε τραπεζες και βιομηχανιές και μεγαλες εταιρειες-
ακομα ουσιαστικότερα, στον στρατό του Μεγάλου Αφεντικού. Που είναι το Κρατος. Το Κρατος ως ενσάρκωση της συλλογικής καπιταλίστικής Βούλησης, όχι μόνο ενός.
Boy, Your soul belongs to Jesus but your ass belongs to them.
Αυτός είναι ο στρατός που ανήκεις κι ουσιαστικά θέλεις να ανήκεις ως αναλώσιμος σκλάβος, ως αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, ως αναλώσιμη κουκκίδα στο χάρτη που δεν είναι καν τοποθεσία παρά ένα σημάδάκι απο χυμένο καφέ που σε λίγο θα καθαριστεί..
Καλα όλα αυτά με τις στρατιές των οπαδών, αλλά το ποσοστό που δέρνει αντίπαλους άλλων ομάδων, η λοιπούς, ειναι μικρό. Η μεγάλη πλειοψηφία γουστάρει το GAME OF THRONES αλλα δε θα εντασσόταν ποτέ σε τέτοιες ομάδες, όχι μόνο γιατί “πνευματικά είναι ανώτερη” αλλά γιατί δεν αντέχει τη βία.
Οση βία κι αν έχει το GAME OF THRONES , δε σημαίνει ότι ο λάτρης του που λέει ότι τη γουστάρει, τη γουστάρει στα αλήθεια. Γουστάρουμε βία, φανατισμό, ένταση και πόλεμο στη σειρά ακριβώς γιατί στην πραγματική ζωή, όλα αυτά είναι αδιανόητα. Ο αλλος πολεμάει για εμάς κι αυτό είναι αρκετό ακόμα κι αν οι πολέμοι δε γίνονται παρα μόνο στο μυαλό του Τζωρτζ Μάρτιν, εκεί μόνο θέλουμε να γίνονται. Η πιο πολεμοχαρής τηλεοπτική σειρά είναι τόσο δημοφιλής ακριβώς γιατί απευθύνεται σε μη πολεμοχαρή άτομα. Και δεν είναι “ειρηνιστές” γιατί το έχουν φιλοσοφήσει το πράγμα και ρε παιδί μου, πιστευουν ότι οι πολεμοι διεξαγονται από κατώτερα άτομα.
Είναι ειρηνιστές γιατί χέζονται τον πόλεμο,
κι αυτό είναι ανθρώπινο, μη τρελαθούμε, πρέπει να είσαι ψυχανώμαλος για να θες να πολεμήσεις διχως λόγο,
είναι επομένως νορμαλ μη θες να πολεμησεις.
Αυτό που δεν είναι Νορμάλ είναι να επιλέγεις την αυτοκτονία από τον πόλεμο.
Και σήμερα ο Δυτικός Ανθρωπος σαφέστατα προτιμά να αυτοκτονήσει από το να πολεμήσει.
Αλλά ίσως είναι κι αυτό τελικά νορμαλ λόγω της τεχνολογικής εξελιξης και τελικός προορισμού των ανθρώπων των μεγαλουπόλεων, μη τα λέμε ξανά
http://celinathens.blogspot.gr/2013/12/blog-post_17.html
ΥΓ Η ανάλυση, όπως έγινε κατανοητό πιστεύω, δεν αφορά τη σειρά GAME OF THRONES, η οποία μετά το BREAKING BAD και το HANNIBAL, είναι ο,τι καλύτερο μπορείς να δεις στην τηλεόραση τη διανυόμενη δεκαετία. Η ανάλυση αφορά τον αντίκτυπο της σειράς, τα αίτια που έγινε δημοφιλής και τη σκοτεινή πλευρά των μηνυμάτων που περνά, όχι συνειδητά νομίζω, ο σεναριογράφος της, ο οποίος το μόνο που θέλει να κάνει, είναι να αφηγηθεί μία ιστορία. Κι αυτό το επιτυγχάνει τρομακτικά καλά.
(Ουσιαστικά όχι τί θέλει αλλά τί δε θέλει,
αλλά αυτό θα αναλυθεί παρακάτω)
Είπαμε, δε διαμορφώνει μόνο αλλά και διαμορφώνεται: Σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή παίζονται χιλιάδες πχ τηλεοπτικές σειρές που προβαλλουν αξίες διαφορετικές μεταξύ τους
-εκτός φυσικά από την ανατροπή του καπιταλισμού, αυτή είναι out of the table-
για να γίνει υπερεπιτυχημένη όμως μία σειρά σημαίνει ότι έπιασε το Zeitgeist, το πνεύμα των καιρών, τη ψυχή του θέατή της.
To Lost, πέρα από τα χρονοταξίδια, τις new age ιστορίες, την επιστημονική φαντασία κλπ,
ήταν πάνω από όλα, μία ελεγχόμενη Επιστροφή στη Φύση. Ένα νησί, οι ναυαγοί του και οι σχέσεις μεταξύ τους. Ένα Survivor the J.J.Abrams way , μία απόδραση από τη καταναλωτική κοινωνία και τους εξοντωτικούς ρυθμούς της. Μία στιγμιαία απόρριψη της κοινωνίας της ευμάρειας και μία αναζήτηση για το τί είναι αυτό που “πραγματικά μετράει”. Σε μία εποχή ανάπτυξης και καλοπέρασης για αρκετούς, το Lost σήμαινε την “επιστροφή στις ρίζες” και τον Θρίαμβο του “Αληθινού”.
Ολα αυτά φυσικά ελεγχόμενα και με ιλουστρασιόν περιτύλιγμα, μία απόδραση για τους αποκαμωμένους χρηματιστές-λοιπούς εργαζόμενους
και τις Μενεγάκειες-ΟπραΓουινφρικές νοικοκυρές. Ελεγχόμενα, έβλεπε ο πιτσιρικάς τη Φύση για μία ώρα και γύρναγε στον υπολογιστή για να παίξει τα βίντεογκέημς.
(Φυσικά και το lost ήταν κάτι παραπάνω από ένα ριάλιτυ τύπου Survivor με τις ανατροπές, την επιστημονική φαντασία, τα μυστήρια και τα αίνίγματα κλπ, όλα αυτά σε μία εποχή που έμοιαζε με το Φουκουγιαμικό Τελος της Ιστορίας, που ακριβώς επειδή τα προβλήματα φαίνονταν λυμένα και το οικονομικοκοινωνικοπολιτικό Σύστημα, παγιωμένο, η Δυτική Ψυχή το έριξε στη διανοητικοποίηση, στους γρίφους, τα πνευματικά παιχνίδια, τα new age και τα φενγκ σουι, cultural studies και φιλοσοφικοψυχολογικές αναζητήσεις, όλα αυτά ίδιον ενός Πολιτισμού που πιστεύει ότι βρήκε λύση στα απτά και πρακτικά ζητήματα τύπου πολιτεύματος και ποιά θα είναι η οικονομική οργάνωση της κοινωνίας,
και το ρίχνει στη θολοκουλτούρα, στα ζώδια και σε φιλοσοφικά ερωτήματα όπως “Μα απο που τελικά κλάνει το μπαρμπούνι;¨)
Αν σήμερα υπάρχει μία σειρά που πιάνει το Πνευμα των Ημερών καλύτερα από τις άλλες, αυτή είναι το Game Of Thrones. Δε λέω ότι είναι η καλύτερη, μη παρερμηνευτώ, καταλαβαινόμαστε. Λέω ότι αγγίζει τη ψυχή του θεατή όσο καμμία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία φανατικών υπιοστηρικτών της σειράς, οι οποίοι σαφώς και βυθίζονται στον κόσμο της. Πρώτη σε downloads, αντικείμενο διαδικτυακής συζήτησης κλπ κλπ.
Τί είναι όμως το Game of Thrones;
και λαοί πρόθυμοι να πεθάνουν επειδή έτσι κάβλωσε ο βασιλιάς τους.
ALL MEN MUST DIE, καμία αξία στην ανθρώπινη ζωή.
Εδώ όμως πρέπει να γίνει η εξής επισήμανση: Αυτό που σε ελκύει, δεν είναι απαραίτητα οδηγός στη ζωή σου. Η Δυτική Ψυχή δεν είναι πρόθυμη να πολεμήσει για τίποτα, όχι μόνο για τον “Βασιλιά” της αλλά ούτε για τη δικιά της τη ζωή. Η σύγχρονη χουλιγκανοποίηση, οι ποδοσφαιρικές φατρίες, το αγελαίο συναίσθημα και το “παμε να τον μαχαιρωσουμε γιατί είναι αλλοδαπός”, εκφράζεται μέσα από ελεγχόμενες συγκρούσεις τύπου είμαστε πενήντα είναι ένας.
Αυτό που εκφράζει τη ψυχή μας πολλές φορές είναι τάχα αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, όχι αυτό που πραγματικά είμαστε, ακόμα κι αν αυτό που θέλαμε να είμαστε, διαμορφώνει το φαντασιακό μας. Ακριβώς επειδή διαμορφώνει το Φαντασιακό μας, αυτό που θέλουμε να είμαστε, συνήθως δεν το θελουμε πραγματικά κι αυτή η βούληση είναιο τρόπος μας για να το αποφύγουμε.
Πχ, ο πραγματικός επαναστάτης, δε λέει η πληκτρολογεί “Ειμαι Επαναστάτης”
Ο πραγματικός επαναστάτης, επαναστατεί.
Χρησιμοποιούμε τα λόγια για να αποφύγουμε τις πράξεις, ή χρησιμοποιούμε την ίδια μας τη φτιαχτή ψυχοσύνθεση για να αποφύγουμε να αντικρύσουμε τη πραγματική μας.
Η φρουδική ενόρμηση θανάτου, ο μηδενισμός της αξίας της ανθρώπινης ζωής και η μεταφυσική στροφη προς τον θανατο είναι κάτι υπαρκτά: Βλέποντας τον Δυτικό Ανθρωπο, αντικρύζεις ένα σουπερυποχόνδριο ανθρωπάκι που από τον φόβο του να πεθάνει,
έχει πάψει να ζει.
(Επιστροφή του απωθημένου, όταν φοβάσαι κι απωθείς πολύ κάτι, αυτό πάντα επιστρέφει και σε στοιχειώνει, κατακτώντας σε, μόνο κάποιος που δε φοβάται να πεθάνει, μπορεί να ζήσει, ο φόβος για τον θάνατο μετέτρεψε σε θάνατο τη ζωή μας, Μιθριδατισμός στην έσχατη μορφή).
Ετσι ακριβώς κι αυτός που φοβάται να πολεμήσει, μαγνητίζεται από αυτό που “πολεμα”,
το GAME OF THRONES με τους ακατάπαυστους πολέμους είναι η ασφαλέστερη απόδειξη ότι ο Δυτικός Ανθρωπος δε θα πολεμησει ποτέ. Υπολείμματα όμως αυτής της έλξης φαίνονται σε αυτό που προείπα, στις φασιστικές αγέλες, στο παμε να τη πεσουμε πενήντα σε έναν, στο πάμε να μαχαιρώσουμε τον βάζελο ή τον γαυρο, στη Βία εναντίον του αδυνάμου, στο “Ψόφα κωλόγερε, ψόφα αδύναμε, ψοφατε απολυμένοι, γάμα τους όλους Τρόικα
με τελική κατάληξη το
“Γαμησε και μένα γιατί είμαι άχρηστος κι ανάξιος”
αυτό δεν εκφέρεται η συνειδητοποιείται αλλά σαφώς κι είναι κτήμα σου.
Καθε χαρά μας όταν βλέπουμε κάποιον άλλον να υποφέρει δεν είναι παρά η Σπενγγκλεριανη μεταφυσική στροφη προς τον θάνατο του Ανθρώπου της Μεγαλούπολης,
η φρουδική ενόρμηση θανάτου που δε καταφερε να την ισορροπήσει το Εγώ, η συνείδηση.
Χαιρομαι για κάποιον που υποφέρει/πεθαίνει σημαίνει ότι κατα βάθος πιστεύω ότι μου αξίζει κι εμένα να υποφέρω/πεθάνω.
(Ακριβώς όπως και στο Lost: Η “σιχαμάρα” μας για τη κοινωνία της κατανάλωσης και της ευμάρειας , όπως και η “τάση” μας για παρθένα-παραδεισένια νησιά δεν ήταν παρά η επιβεβαίωση της οριστικής κυρίευσης μας από αυτή τη κοινωνία της κατανάλωσης, των μεγαλουπόλεων και της ευμάρειας. Κανείς “μαγεμένος¨θεατής δε θα ήθελε πραγματικά να βρίσκεται σε αυτό το νησί, μακρυά από τις ανέσεις του)
Το GAME OF THRONES ήταν πρωτοπορία στο να σκοτώνει τους ήρωες του. Δεν υπήρξε ποτέ σειρά στο παρελθόν όπου οι ήρωες της σκοτώνονταν από τους πρώτους κύκλους.
Με τόσες δυνατές δυσάρεστες εκπλήξεις κι απαίσιους αιφνιδιασμούς. Οι ηθικότεροι, οι πιο ακέραιοι κι έντιμοι χαρακτήρες, σκοτώνονται φρικτά από τους κακούς. Τα επεισόδια στα οποία συνέβησε αυτό, αξιολογούνται από τους θαυμαστές της σειράς ως τα καλύτερα. Προσέξτε: Στη λήξη της σειράς υποθέτω ότι θα αποδοθεί “Δικαιοσύνη” από τους εναπομείναντες καλους, δε κρίνω τον σεναριογράφο. Κρίνω την αντίδραση του κοινού απέναντι στη σφαγή των ηρώων του. Και η αντίδραση αυτή είναι παραπάνω απο θετική.
Γιατί; Γιατί ο θεατης σχεδόν ηδονίζεται να σκοτώνονται οι ήρωες του;
Είναι από μια στροφή στον “ρεαλισμό” επιθυμώντας επιτέλους να πάψουν τα παραμύθια με το happy end; Ξεχνάμε ότι καταντούμε έτσι να θεωρούμε συνώνυμο με τον ρεαλισμό το να πεθαίνουν οι ήρωες μας, όταν οι ήρωες μας δεν είναι παρά ένας προφανής συμβολισμός των ονείρων και των ελπίδων μας;
(Σε κάθε ταινία που βλέπουμε, ταυτιζόμαστε με τον ήρωα ο οποίος συμβολίζει εκείνη την ώρα τις ελπίδες και τα όνειρα μας, και να μη το συνειδητοποιείς, αυτό γίνεται).
Βλέποντας λοιπόν τον ήρωα, κι άρα την ελπίδα/ονειρο, να πεθαίνει, γουστάρουμε. Συγκλονιζόμαστε.
Ουσιααστικά, αποδεχόμαστε το Αδικο.
(Δεν είναι τυχαίο ότι οι ταινίες, κυρίως τα θριλερ με ασχημο τέλος, εχουν κυριολεκτικά πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια.)
Μία άλλη ερμηνεία:Πώρώνεσαι γιατί βλέπεις τον ήρωα/ηγέτη σου να πεθαίνει για σένα, έναν Ιησού, ή κάποιον που πεθαίνει για τις αξίες του, έναν Σωκράτη. Κι αναρωτιέσαι που πήγε η έννοια της αυτοθυσίας, που είναι ο μπροστάρης να φάει τη σφαίρα αντί για σένα.
Η τελευταία πράξη αυτοθυσίας που θυμάμαι στην Ελλάδα ήταν οι δυο Πακιστανοί που έσωσαν από τις ράγες του τρένου δυο ηλικιωμένους, με αποτέλεσμα το τρένο να τους πατήσει. Η θυσία για τα παιδιά σου δεν είναι θυσία, είναι Βιολογία. Η θυσία για τον διπλανό σου είναι ηρωισμός, δηλαδή εξαφανισμένο είδος, κάτι σα τους δεινόσαυρους. Αποκαλούμε σήμερα ήρωες ανθρώπους που αγωνίζονται για τον κώλο τους, οι ηρωικές καθαρίστριες, οι ηρωικοί κλπ. Δεν είναι ήρωες, έλεος με τη διαστρέβλωση των εννοιών. Όσοι αγωνίζονται για τα αποκλειστικά δικά τους δίκαια, σαφώς και είναι περισσότερο αξιοθαύμαστοι από τον Δούλο που δεν αγωνίζεται για τίποτα. Αλλά δεν είναι ήρωες.Αλοίμονο στη γενιά που δεν έχει ήρωες. Αλλά κι αλοίμονο στη γενιά που, περιμένοντας τους ήρωες, κάθεται και την αφανίζουν. Μια γενιά που δεν έχει ήρωες σημαίνοντας αυτό ότι δεν έχουν ξεπηδήσει ήρωες από τη τάξη της, πιθανώς να είναι μια γενιά που δεν αξίζει να έχει ήρωες. Δε τους έχει γιατί δε τους αξίζει. Περιμένουμε ο ένας τον άλλον να “κάνει την αρχή”, κι αυτή η αναβολή είναι ένα ασφαλές καταφυγιο και μακιγιάζ της δικής μας αναξιοπρέπειας.
“Δεν υπάρχουν ήρωες, κλαψ”, ε, γίνε εσύ ο ήρωας. Τί άλλο είναι ο μεσσιανισμός από μοιρολατρία; Τί άλλο είναι η αγαπη για μια σειρά που σκοτώνει τους ήρωες, η απρακτη αναμονή για την έλευση τους, από την αποδοχή ότι δε τους θέλουμε πραγματικά γιατί νιώθουμε ότι δε μας αξίζουν;
Τί άλλο είναι το GAME OF THRONES; Φεουδαρχία. Προκαπιταλισμός. 7 βασίλεια που μάχονται το ένα το άλλο. Πρόθυμοι άντρες να πεθάνουν για τον Βασιλιά τους, αρκεί να είναι “δίκαιος”.
Και φυσικά πουθενά μία υποψία σκέψης για αταξική κοινωνία, ισότητα και δημοκρατία
(παρά μόνο στη Θεά Καλήσι, η οποία κυριεύει Βασίλεια σκοτώνοντας όσους κρατικούς αξιωματούχους βασάνιζαν τους φτωχούς. Ωραία κι επαναστατικά κυλάει η ιστορία της μέχρι το επεισόδιο που καταλαβαίνει ότι το “παράκανε¨με τις σφαγές και την υποβάθμιση των μέχρι τότε αρχόντων γιατί η ιεραρχία είναι υποτιμημένη τελικά, όπως καταλαβαίνει ότι δε μπορεί να ικανοποιήσει τα αιτήματά των υπηκόων της μιας και ο καθένας αρχίζει να τη ζαλίζει ζητώντας το μακρύ και το κοντό του. Και πάλι όμως, ο χαρακτήρας της Καλήσι είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει σε αυτή τη σειρά, ο περιβόητος Βασιλοκομμουνισμός προηγούμενης ανάρτησης
http://celinathens.blogspot.gr/2014/08/blog-post_27.html
είναι εδώ κουφάλες και ακονίζει τα μαχαίρια του:)
Πίσω στη Φεουδαρχία. Και τις φατρίες. Τις κάστες, όποιος δε κατάγεται από αριστοκρατίες, είναι για να κλαίει τη μοίρα του. 7 βασίλεια με φανατικούς οπαδούς. Οπως σήμερα που αυτό που μπορεί να φανατίσει είναι το σήμα της κωλοομάδας του καθενός. Στρατοί προέδρων-εφοπλιστών-καπιταλιστών με στρατιώτες έτοιμους να μπουν στη μάχη για να υπερασπιστούν τον “Πρόεδρο”. Ιδεώδες; Κανένα. Μόνο μίσος για τον αντίπαλο. Στρατοί macho τύπων για να ξυλοκοπήσουν το διαφορετικό, τον/την ομοφυλόφιλο, τον ξένο.
Για να το ξεκαθαρίσω: Δεν είναι το πρόβλημα μου οι στρατοί, μόνο οι πραγματικά “αστοί στη ψυχή” πιστεύουν ότι χωρίς “στρατούς” έτοιμους για πόλεμο, ανατρέπεις καθεστώτα, μόνο οι κατα βάθος αγαπούληδες του σύγχρονου νεοφιλελευθερου φασισμού πιστεύουν ότι το Καθεστώς ανατρέπεται με αγάπες, με τραγούδια, με λουλούδια, με αναρτήσεις και βόλτες στον ανοιξιάτικο ήλιο, όλοι μαζί, χέρι χέρι,
που είναι ο Βασίλης να πει κανα τραγούδι.
Το πρόβλημα είναι οι στρατοί όταν δεν είναι με το μέρος του λαού αλλά με το μέρος του Ισχυρού.
Στο GAME OF THRONES δεν υπήρχε καπιταλισμός αλλά φεουδαρχία, κι αυτό εντάσσεται στην προηγουμένως αναφερθείσα αντίφαση: Αυτό που αποκηρύσσουμε είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε. Ωραίες οι φεουδαρχίες και οι βασιλιάδες, αλλά μας αρέσει γιατί δεν είναι παρά ένα θέαμα: Κατα βάθος δεν επιθυμούμε τίποτα άλλο πλην του καπιταλισμού, ο οποίος έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά μεσα μας σα κωλονοσκόπηση ώστε κι αυτοί που στα λόγια είναι αντικαπιταλιστές δε ξέρω πόσο στα αλήθεια είναι (είμαστε) έτοιμοι για την ανατροπή του. Καλα όλα αυτά με τους στρατούς των Προέδρων, αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά ένα διαλειμμα, ουσιαστικά στον μόνο στρατό που ανήκουμε είναι στον στρατό του καπιταλιστή-Αφεντικού, κι ακόμα περισσότερο
-γιατί πλην ανεργων, δε δουλευουν ολοι σε τραπεζες και βιομηχανιές και μεγαλες εταιρειες-
ακομα ουσιαστικότερα, στον στρατό του Μεγάλου Αφεντικού. Που είναι το Κρατος. Το Κρατος ως ενσάρκωση της συλλογικής καπιταλίστικής Βούλησης, όχι μόνο ενός.
Boy, Your soul belongs to Jesus but your ass belongs to them.
Αυτός είναι ο στρατός που ανήκεις κι ουσιαστικά θέλεις να ανήκεις ως αναλώσιμος σκλάβος, ως αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, ως αναλώσιμη κουκκίδα στο χάρτη που δεν είναι καν τοποθεσία παρά ένα σημάδάκι απο χυμένο καφέ που σε λίγο θα καθαριστεί..
Καλα όλα αυτά με τις στρατιές των οπαδών, αλλά το ποσοστό που δέρνει αντίπαλους άλλων ομάδων, η λοιπούς, ειναι μικρό. Η μεγάλη πλειοψηφία γουστάρει το GAME OF THRONES αλλα δε θα εντασσόταν ποτέ σε τέτοιες ομάδες, όχι μόνο γιατί “πνευματικά είναι ανώτερη” αλλά γιατί δεν αντέχει τη βία.
Οση βία κι αν έχει το GAME OF THRONES , δε σημαίνει ότι ο λάτρης του που λέει ότι τη γουστάρει, τη γουστάρει στα αλήθεια. Γουστάρουμε βία, φανατισμό, ένταση και πόλεμο στη σειρά ακριβώς γιατί στην πραγματική ζωή, όλα αυτά είναι αδιανόητα. Ο αλλος πολεμάει για εμάς κι αυτό είναι αρκετό ακόμα κι αν οι πολέμοι δε γίνονται παρα μόνο στο μυαλό του Τζωρτζ Μάρτιν, εκεί μόνο θέλουμε να γίνονται. Η πιο πολεμοχαρής τηλεοπτική σειρά είναι τόσο δημοφιλής ακριβώς γιατί απευθύνεται σε μη πολεμοχαρή άτομα. Και δεν είναι “ειρηνιστές” γιατί το έχουν φιλοσοφήσει το πράγμα και ρε παιδί μου, πιστευουν ότι οι πολεμοι διεξαγονται από κατώτερα άτομα.
Είναι ειρηνιστές γιατί χέζονται τον πόλεμο,
κι αυτό είναι ανθρώπινο, μη τρελαθούμε, πρέπει να είσαι ψυχανώμαλος για να θες να πολεμήσεις διχως λόγο,
είναι επομένως νορμαλ μη θες να πολεμησεις.
Αυτό που δεν είναι Νορμάλ είναι να επιλέγεις την αυτοκτονία από τον πόλεμο.
Και σήμερα ο Δυτικός Ανθρωπος σαφέστατα προτιμά να αυτοκτονήσει από το να πολεμήσει.
Αλλά ίσως είναι κι αυτό τελικά νορμαλ λόγω της τεχνολογικής εξελιξης και τελικός προορισμού των ανθρώπων των μεγαλουπόλεων, μη τα λέμε ξανά
http://celinathens.blogspot.gr/2013/12/blog-post_17.html
ΥΓ Η ανάλυση, όπως έγινε κατανοητό πιστεύω, δεν αφορά τη σειρά GAME OF THRONES, η οποία μετά το BREAKING BAD και το HANNIBAL, είναι ο,τι καλύτερο μπορείς να δεις στην τηλεόραση τη διανυόμενη δεκαετία. Η ανάλυση αφορά τον αντίκτυπο της σειράς, τα αίτια που έγινε δημοφιλής και τη σκοτεινή πλευρά των μηνυμάτων που περνά, όχι συνειδητά νομίζω, ο σεναριογράφος της, ο οποίος το μόνο που θέλει να κάνει, είναι να αφηγηθεί μία ιστορία. Κι αυτό το επιτυγχάνει τρομακτικά καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου