Κι ἤθελε ἀκόμη.

ΚΥΡΙΑΚΉ, 4 ΜΑΡΤΊΟΥ 2012

Κι ἤθελε ἀκόμη...

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει./ Ὅμως ἐγὼ Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα./ Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω /Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες./
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους/ Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία /Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα/ Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις./ Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη, /Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω /Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω/Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω. /Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.
Μανόλης Ἀναγνωστάκης - Ποιήματα (Θεσσαλονίκη 1925 - Ἀθήνα 2005):