Σαν ξημερώσει όλα αλλάζουν

Ένα ποίημα του λογοτέχνη Νίκου Ζώρη από το βιβλίο του «Σαν ξημερώσει όλα αλλάζουν…»,
αφιερωμένο στην Ελληνική νεολαία.
Για μια καλύτερη ζωή
Οκτώβριος 2007
Σας έμαθαν να μην παίζετε όπως παίζουν τα παιδιά,
να κυνηγάτε συνεχώς το χρόνο για να προλάβετε πολλά.
Να τρέχετε στα σχολεία, στα φροντιστήρια καθημερινά,
για ν’ αποστηθίσετε πράγματα, ανούσια, άχρηστα, περιττά.
Σας έμαθαν να επικοινωνείτε με τα τηλέφωνα τα κινητά,
να “χάνεστε” για ώρες στους υπολογιστές μπροστά.
Με ακουστικά στ’ αυτιά, βουβά, ν’ ακούτε μουσική,
να βλέπετε τον κόσμο μέσα από μια οθόνη ηλεκτρονική.
Κάποιοι σας θέλουν να είστε όντα άβουλα, μιμητικά,
ν’ ακολουθείτε τη μόδα που αλλάζει επίτηδες συχνά.
Το κάνουν δήθεν για να είστε εσείς πρόσωπα μοναδικά,
μα αυτοί σας θέλουν άτομα υπόδουλα και καταναλωτικά.
Κι εσείς νομίσατε πως ζείτε κάπου που όλα είναι ιδανικά,
που μπορείτε όλα να τα ’χετε εύκολα, γρήγορα, απλά.
Νομίσατε πως αυτή είν’ η ζωή, ευχάριστη κι ονειρεμένη
κι αυτή την πλάνη ζείτε πια, ανυποψίαστοι και καλωδιωμένοι.
Μα όταν η ζωή κάποια στιγμή πρόσταξε να τη γνωρίσετε,
δε φανταστήκατε ποτέ αυτό που επρόκειτο να ζήσετε.
Στα πτυχία και στις εξειδικεύσεις κανείς δε δίνει σημασία,
το “σύστημα” σας θέλει για απασχόληση μόνο, όχι για εργασία.
Το “σύστημα” σας θέλει χωρίς όρους, όρια και εγγυήσεις,
δε σας δίνει δικαιώματα, δε δέχεται αμφισβητήσεις.
Το “σύστημα” θέλει ανειδίκευτους για να τους αντικαθιστά,
θέλει ευελιξία, αδιαφορεί για ασφάλιση, οικογένεια και παιδιά.
Κι ο νέος o ερωτευμένος ή η νέα που κάποιον νέο αγαπά,
εν τέλει το συμφέρον και την αποκατάσταση αναζητά.
Κι επιλέγει να κάνει μια άλλη σχέση ή ένα γάμο για όλα αυτά,
εγκαταλείποντας την αδελφή ψυχή, ωμά, αδιάφορα, ψυχρά.
Κάποιοι από εσάς που βρήκατε μια πρόσκαιρη δουλειά,
κουβαλάτε στην ψυχή σας μια απογοήτευση βαθιά.
Δεν είστε οι άλλοτε φτωχοί, πλην αξιοπρεπείς εργαζόμενοι,
είστε κάποιοι υπό δοκιμή και υπό προθεσμία υποαμειβόμενοι.
Όσο κι αν δουλεύετε καλά, όσο κι αν δουλεύετε πολύ,
αν τ’ αφεντικό κρίνει ότι το κόστος πρέπει να μειωθεί,
σας απολύει και προσλαμβάνει άλλον, επιζητά λύση φθηνή,
τ’ αφεντικό θα χαρεί, μα η δική σας μοίρα έχει σφραγιστεί.
Πορεύεστε σε μια κοινωνία που κάθε αξία έχει πια χαθεί,
που οι άνθρωποι σε αντίπαλα στρατόπεδα έχουν χωριστεί.
Άνδρες εναντίων γυναικών, νέοι εναντίων παλιών, πλούσιοι εναντίων φτωχών, όλα πια στη διάθεση των δυνατών.
Οι γονείς, το σχολείο, η κοινωνία, δε σας τα είπαν αυτά,
σας προτρέψανε όλοι να βάλετε τον πήχη πολύ ψηλά.
Κι όταν ήρθε η ώρα να πάρετε όσα σας είχαν υποσχεθεί,
είδατε πως τα όνειρα που κάποτε είχατε, έχουνε πια θαφτεί.
Κάποιοι από εσάς παραπαίετε από δουλειά σε δουλειά,
κάποιοι άλλοι δέχεστε συνέχεια υποσχέσεις για δουλειά.
Κι ο χρόνος είν’ αμείλικτος, σας πιέζει σε όλα τα ζητήματα,
κάποιοι αντέχετε, κάποιων άλλων η ζωή έχει δεινοπαθήματα.
Η προηγούμενη γενιά, αφήνει σ’ εσάς κακή κληρονομιά,
υλικά αγαθά πολλά, μα δεν μπορείτε ν’ απολαύσετε όλα αυτά.
Η ποσότητα κυριαρχεί, η ποιότητα έχει χαθεί, η ζωή στυγνή,
ο χρόνος δεν επαρκεί, το περιβάλλον νοσεί, τι άραγε θα συμβεί;
Μπορεί κάτι να συμβεί, μπορεί και τίποτα να μη συμβεί,
η γη θα συνεχίσει να υπάρχει, χωρίς όμως πραγματική ζωή!
Γι’ αυτό, κάντε εσείς της ειρηνικής αμφισβήτησης την αρχή,
για τη γενιά σας, την πατρίδα σας, τα παιδιά σας, για τούτη τη γη.
Υπάρχει ελπίδα οι προσδοκίες σας ν’ ανθίσουν ξανά,
κάποιοι το αξίζετε, γιατί είστε παιδιά ηθικά και ικανά.
Γίνετε ενεργοί, δε θ’ αντέξει άλλες πληγές η δική σας η ψυχή,
κάντε την πίκρα σας κραυγή, τη νιότη σας ορμή, για μια καλύτερη ζωή!