Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί..

Τρίτη, 12 Ιουνίου 2012

Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί..

Γ. Γερολυμάτος: Διακοσμητικό ν. 9.

                      

                                   Α΄                              του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Χαίρει ο μυστικός κι ανείπωτος Λόγος

στον γνόφο της ιερής του πεμπτουσίας.

Το αείζωο σπέρμα που αναγεννά ο πόθος   

στην έκρηξη μιας αθάνατης δημιουργίας.

Ποταμούς σχηματίζει ο αρχέγονος σφυγμός,

που διατρέχουν σαν αίμα τις μαρμάρινες φλέβες    

και το μειδίαμα της Κόρης, σαν γλυκοχάραμα.

Άσπιλη σύλληψη στον κόλπο της νύχτας

Η άχραντη σκέψη που γέννησε το Φως!

Στην χερσόνησο των τριών θαλασσών,

Στην καμπύλη του μαρμάρινου στήθους,

Στην ευθεία των δωρικών κιόνων,

Στην τεθλασμένη των μαιάνδρων της σκέψης,

Στην σφαίρα τρούλου βυζαντινού.

                          Β΄

Χαίρει ο Αρχάγγελος της οργής

στ΄ αναπάντεχα του καιρού γυρίσματα.

Η Αρχή και το τέλος πύρινο φίδι,

που την άκρη της ουράς του δαγκώνει.

Χαράζονται οι νέες τροχιές των πλανητών,

και οι αμετάκλητες εντολές του ουρανού.

Δάκτυλο που γράφει με φωτιά στην πέτρα

τον  χορό των θεϊκών γραμμάτων ενώνει,

την αεικίνητη σκέψη πάνσοφου νου.

Στο Άλφα  η αρχή του παντός

Στο Έψιλον η εντροπία της έλξης

Στο Ρω ο ουράνιος και θείος έρωτας,

Στο Ωμέγα  ο κάθε προορισμός,

Στο Σίγμα  ο σκοπός που εκπληρώθει.

                            Γ΄

Χαίρει η Κόρη των κρίνων και των λωτών

με την απύθμενη και αφρόεσσα θάλασσα.

Στη βαθυστόχαστη κι΄ άγρια γη,

ο ύμνος ο πελαγινός κι΄ αναστάσιμος

θερμή πανήγυρης των πέτρινων λουλουδιών.

Η γέννηση της ημέρας της πρώτης

Γ. Γερολυμάτος: Μοναστηράκι και Θησείο, 1998

που με φωτιά σμιλεύει τον κόσμο.

Στα νησιά του αρχιπελάγους που αναδύονται

από τους πύρινους βυθούς ηφαιστείων.

Στου  Άθω τη θεϊκή σιωπή,

Στης Θράκης τ΄ Ορφικό μυστήριο,

Στης Θεσσαλίας το γόνιμο κάμπο,

Στων Μετεώρων τις χελιδονοφωλιές

Στων Μυκηνών την πύλη των λεόντων

                        Δ΄

Χαίρει ο αγέννητος χρόνος του αεί

στη μήτρα της αχωρήτου θεογονίας,

στη γη των θαυμάτων που αφυπνίζεται

στο λυκαυγές μυρίπνοου χαράματος.

Η ευωδιά του νοτισμένου θυμαριού

και τ΄ άφθορο του αμάραντου στεφάνι.

Τα πρώτα πουλιά του όρθρου ξυπνούν

σαν άγγελοι που θυμιατίζουν λιβάνι

στους ιερούς τόπους των μυστηρίων.

Στου Αγίου Όρους τ΄ άγρια δάση,

Στης Δήλου τις έρημες ακρογιαλιές,

Στους Δελφούς και της Ελευσίνας τα άλση,

Στης Ολυμπίας το ιερό αθλητήριο,

Στης Πάτμου το σπήλιο δέος.

                       

                        Ε΄

Xαίρει ο ποιητής στο βαθύ πόνο,

στων πρωτολείων στίχων το στεναγμό.

Αναγεννά τη μνήμη των οραμάτων

με δάκρυ, με αίμα και με φωτιά.

Τις γραμμές χαράζει των γραμμάτων,

αρχαίων χρησμών, λησμονημένων θεών.

Σαν παιδί π΄ αγγίζει τον άγνωστο κόσμο,

με τον οίστρο της αθάνατης νιότης,

στην πανδαισία της χαράς των αισθήσεων.

Στην όραση οι μαρμαρυγές των άστρων

Στην ακοή το πελαγίσιο κοχύλι,

Στη γεύση η αλμύρα των κυμάτων,

Στην αφή το στήθος της κόρης,

Στην όσφρηση οι ανασαιμοί των ρόδων.

(Πέντε ποιήματα, από την ομώνυμη συλλογή μου, Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί, γραμμένα το 2007)

(...συνεχίζεται...)

Σάββατο, 28 Ιουλίου 2012

«Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί» - μέρος γ΄

Γερ. Γ. Γερολυμάτος: "Δέντρο στη Δήλο"- 2001

(τρίτη πεντάδα ποιημάτων από την ποιητική συλλογή μου: «Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί», 2007)        

 

 

                            Κ΄

Χαίρει η ομορφιά του ανοιχτού πελάγους

καθώς στον ορίζοντα της αλμυρής αύρας,

καθρεπτίζονται λιμάνια στο βαθύ μπλε.

Στιγμή εξαίσιας δημιουργίας των νησιών,

της φωτεινής αλυσίδας του αρχιπελάγους

η ουράνια σπορά των αιώνιων βράχων.

Η ποίηση ανοίγει λευκά πανιά

με τις πλώρες γοργών καραβιών,

και στίχους απ΄ την οδύσσεια του Ελύτη.

Στην ηφαιστειακή Σαντορίνη,

Στης Φολέγανδρου τους κόλπους,

Στης Σέριφου τ΄ απάνεμα λιβάδια,

Στα μανιασμένα της Αστυπάλαιας κύματα

Στα ερείπια των ναών της Δήλου.

 

                            Λ΄

Χαίρουν των βουνών οι απρόσιτες κορυφές

που στα ύψη τους γυροφέρνουν οι αετοί.

Απ΄ τις γάργαρες πηγές των νερών τους,

πίνουν νεράιδες, νύμφες και τραγοπόδαροι Σιληνοί.

Απ΄ το βάθος του δενδροσκέπαστου φαραγγιού,

ακούγεται γλυκά, μεθυστικός, ο αυλός του Πάνα.

Λάλημα πετροπέρδικας και κάλεσμα ελαφιού, 

ένας λαγός που κρύβεται και  ζωηρά ζαρκάδια,

του έλατου και της οξιάς τα δάση χιονισμένα.

Στα ουράνια δώματα του θεϊκού Ολύμπου,

Στης Πίνδου τα  πέτρινα γεφύρια,

Στο Απολλώνιο του Παρνασσού μαντείο,

Στου Ταΰγετου τα μαγικά βοτάνια,

στα σπήλαια  των λιμνών του Χελμού.

 

                          Μ΄

Χαίρει η περικαλλής  Κόρη

μεσ΄ τη σεμνότητα των αρχαίων σχημάτων

το βρέφος αναθάλλει σε κόρφο ζεστό.

Φωνές μυστικές που αναγγέλλουν χαρά

στου χρόνου τα νέα σταυροδρόμια.

Της Ανάστασης χερουβικός ψαλμός,

χρυσό κλειδί στη θύρα του θανάτου.

Σε φωτεινούς, ροδόσπαρτους νυμφώνες,

λευκών περιστεριών φτερουγίσματα.

Στις χρυσές αμμουδιές του Αιγαίου,

Στης Ηπείρου τα βαθύσκια φαράγγια,

Στης Αττικής τα λαμπρά αετώματα,

Στου Μιστρά την έρημη πόλη,

Στης Κνωσού τα βαθυκόκκινα δώματα.

                          

                        Ν΄

Χαίρει ο αναστημένος Θεός

των απριλιάτικων λουλουδιών,

που το βασίλειο κατέλυσε του Άδη.

Ανατροπές ουράνιες στην τάξη των αστεριών,

όλβιος κι εράσμιος ανεβαίνει στο Φως,

χρυσός λωτός που τρύπησε το σκοτάδι.

τέμπλο βυζαντινό που αναρριχάται κισσός

ανοίγει έλικες, μίσχους και πράσινα φύλλα,

σε περιβόλι ανοιξιάτικο τ΄ άνθη των οσίων.

Στης Παντάνασσας την αρχαία εικόνα,

στου Πρόδρομου την ατίμητη κεφαλή,

Του Αγίου Γεωργίου το λευκό άτι,

Στης αγίας Μαρίνας το ερημικό εξωκλήσι,

Στον χορό των Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.

                           

                            Ξ΄

Χαίρει το δελφίνι στα στενά του Βοσπόρου

παίζοντας με τις πλώρες των καραβιών.

Ο τρούλος της Αγίας του Θεού Σοφίας

Αντίλαλος ασμάτων βυζαντινών.

Στρατιές που τα ξίφη διασταυρώνουν

Θεών, ιδεών, βασιλέων και λαών.

Αέναα κύματα που δύση και ανατολή ενώνουν

στης Μεσόγειου τα ανήσυχα νερά στόλοι πολιτισμών.

Τις λεγεώνες των Ρωμαίων,

Τα αρπακτικά των Σταυροφόρων πλήθη,

Των κουρσάρων νυκτερινές επιδρομές,

Της ημισελήνου αλαλάζοντα στίφη,

Τα κυρτά σπαθιά των Σαρακηνών