Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

ᾨδὴ Δευτέρα. Εἰς Δόξαν (ΚΑΛΒΟΣ)

Πηγή: http://www.rassias.gr
ᾨδὴ Δευτέρα. Εἰς Δόξαν
Ἔσφαλεν ὁ τὴν δόξαν ὀνομάσας ματαίαν,
καὶ τὸν ἄνδρα μαινόμενον
τὸν πρὸ τοιαύτης καίοντα
θεᾶς τὴν σμύρναν.

Δίδει αὐτὴ τὰ πτερά·
καὶ εἰς τὸν τραχύν, τὸν δύσκολον
τῆς Ἀρετῆς τὸν δρόμον
τοῦ ἀνθρώπου τὰ γόνατα
ἰδοὺ πετάουν. 

Μικρὰν ψυχήν, κατάπτυστον,
κατάπτυστον καρδίαν
ἔτυχ᾿ ὅστις ἀκούει
τῆς δόξης τὴν παράκλησιν
καὶ δειλιάζει. 

Ποτέ, ποτὲ μὲ᾿ δάκρυα
δὲν ἔβρεξεν ἐκεῖνος
τῶν φίλων του τὸ μνῆμα,
οὔτε τὸ χῶμα ἐφίλησε
τῶν συγγενῶν του. 

Εἰς τὸν ἠγριωμένον
βαθὺν ὠκεανόν,
ὅπου φυσάει μὲ᾿ βίαν
καὶ ὀργίζεται τὸ πνεῦμα
τῆς πικρᾶς τύχης· 

Καθ᾿ ἡμέραν κυττάζει
τοὺς πολλοὺς τῶν δυστήνων
πνιγομένων θνητῶν,
καὶ ποῖος ποτὲ τὸν ἤκουσε
παραπονοῦντα; 

Θερμότατον τὸν πόθον
ἐφύτευσας τῆς δόξης
εἰς τὴν καρδίαν τῶν τέκνων σου,
Ὦ Ἑλλάς, καὶ καλεῖσαι
μήτηρ ἡρῴων. 

Καθὼς ἀπὸ τὸ σπήλαιον
ἐκβὰς ὁ λέων πληγώνει,
σκοτώνει, διασκορπίζει
τολμηρῶν κυνηγῶν
πλῆθος Ἀράβων· 

Καθὼς εἰς τὸν χειμῶνα
τὸ νερὸν ὑπερήφανον
τοῦ χειμάρρου κυλίεται,
καὶ τὰ χωράφια χάνονται
βοσκοὶ καὶ ζῷα. 

Ἢ καθὼς τὴν αὐγὴν
ἐξαπλώνετ᾿ ὁ Ἥλιος,
καὶ τ᾿ ἄστρα τ᾿ ἀναρίθμητα
ἀπὸ τὸν μέγαν Ὄλυμπον
πάντα ἐξαλείφει·

Οὕτως τὰ μύρια τάγματα
ἔχυσεν ὁ Ἀράξης,
ἀλλά, ὦ Ἀσπὶς Ἑλλάδος,
σὺ ἐπὶ τοὺς Πέρσας ἄστραψες,
κ᾿ ἔγινον κόνις. 

Περίφημοι ψυχαὶ
τριακοσίων λακώνων,
ψυχαὶ αἱ ποὺ ἐδοξάσατε
τὸν Ἀσωπὸν καὶ τ᾿ ἄλσος
τοῦ Μαραθῶνος· 

Εὔφραινε μὲ᾿ τὸ ἀθάνατον
μέτρον τὰς Ἀχαΐδας
χήρας ὁ θεῖος Ὅμηρος,
καὶ τὸ πνεῦμα σας ἄναπτε
τὸ ἴδιον μέλος. 

Τοῦ καρτεροῦ Αἰακίδου
τὴν φήμην ἐζηλεύσατε,
(ἀείμνηστος, θαυμάσιος
ζῆλος) καὶ τ᾿ αἷμα ἐχύσατε
διὰ τὴν Ἑλλάδα. 

Καιγώ, καἰγὼ τὸ σίδηρον
γυρεύω· ποῖος μοῦ δίδει
τὰς βροντὰς τοῦ πολέμου;
ποῖος μ᾿ ὁδηγεῖ τὴν σήμερον
εἰς τὸν ἀγῶνα; 

Φοβερόν, μυσαρὸν
θρέμμα σκληρᾶς Ἀσίας,
Ὠθωμανέ, τί μένεις;
τί νοεῖς; τί δὲν φεύγεις
τὸν θάνατόν σου; 

Ἔφθασ᾿ ἡ ὥρα· φύγε,
ἀνέβα τὴν ἀγρίαν
ἀραβικὴν φοράδα·
νίκησον εἰς τὸ τρέξιμον
καὶ τοὺς ἀνέμους. 
Ἐπὶ τὸν Ὑμηττὸν

ἐβλάστησεν ἡ δάφνη,

φύλλον ἱερόν, στολίζει

τὰ ἠριπομένα λείψανα

τοῦ Παρθενῶνος. 

 

Νέοι, γυναῖκες, γέροντες,

Ἑλληνικὰ θηρία,

φιλοῦσιν, ἀποσπάουσι

τοὺς κλάδους, στεφανώνουσι

τὰς κεφαλάς των. 

 

Ἀνέβα τὴν ἀράβιον,

Ὠθωμανέ, φοράδα·

τὴν φυγὴν κατεγκρήμνισον·

Ἑλληνικὰ θηρία

σὲ κατατρέχουν. 

 

Τὴν λάμψιν τῶν ὀργάνων

ἀρειμανίων ἴδε·

ἄκουσον τὴν βοὴν

τῶν θάνατον πνεόντων

ἢ ἐλευθερίαν. 

 

Νοεῖς; – Τρέξατε, δεῦτε

οἱ τῶν Ἑλλήνων παῖδες·

ἦλθ᾿ ὁ καιρὸς τῆς δόξης,

τοὺς εὐκλεεῖς προγόνους μας

ἂς μιμηθῶμεν. 

 

Ἐὰν τὸ ἀκονίσῃ ἡ δόξα,

τὸ ξίφος κεραυνοί·

ἐὰν ἡ δόξα θερμώσῃ

τὴν ψυχὴν τῶν Ἑλλήνων

ποῖος τὴν νικάει; 

 

Τί τρέμεις; τὴν φοράδα

κτύπα, κέντησον, φύγε

Ὠθωμανέ· θηρία

μάχην πνέοντα, δόξαν,

σὲ κατατρέχουν. 

 

Ὦ δόξα, διὰ τὸν πόθον σου

γίνονται καὶ πατρίδος,

καὶ τιμῆς, καὶ γλυκείας

ἐλευθερίας καὶ ὕμνων
ἄξια τὰ ἔθνη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου